ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۵۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افسوس که بخت بد کم اقبالی کرد</p></div>
<div class="m2"><p>هر روز شبی و هر شبم سالی کرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هم چرخ که هرچند دلم پرخون کرد</p></div>
<div class="m2"><p>خون دل من خورد و دلم خالی کرد</p></div></div>

شمارهٔ  ۵۷

افسوس که بخت بد کم اقبالی کرد
هر روز شبی و هر شبم سالی کرد
هم چرخ که هرچند دلم پرخون کرد
خون دل من خورد و دلم خالی کرد

هوش مصنوعی: شاعر با افسوس از بدی بخت و کم‌اقبالی‌اش سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که روزها به شب تبدیل شده و شب‌ها به سال‌ها می‌گذرد. همچنین از تأثیر چرخ روزگار بر دلش صحبت می‌کند؛ به این معنا که چرخ زندگی او را بسیار رنجور کرده و حالش را بدتر کرده است. در نهایت، او از اینکه دلش خالی و پر از درد است شکایت دارد.

شمارهٔ  ۵۵

شمارهٔ  ۵۶

هوش مصنوعی: متأسفانه شانس بدی دارم که در هر روز، شب به نظر می‌رسد و هر شب، سالی به طول می‌انجامد.

افسوس که بخت بد کم اقبالی کرد

هر روز شبی و هر شبم سالی کرد

هوش مصنوعی: علی رغم تمام دردها و رنج‌هایی که به من تحمیل کرده، در نهایت دل من همچنان خالی و بی‌روح مانده است.

هم چرخ که هرچند دلم پرخون کرد

خون دل من خورد و دلم خالی کرد

شمارهٔ ۵۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده