ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۴۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از دیده ی من چو دل برون می افتد</p></div>
<div class="m2"><p>عالم بر روی موج خون می افتد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دانی ز چه در عشق تو رسوا گشتیم</p></div>
<div class="m2"><p>تنگست دلم شوق برون می افتد</p></div></div>

شمارهٔ  ۵۰

از دیده ی من چو دل برون می افتد
عالم بر روی موج خون می افتد
دانی ز چه در عشق تو رسوا گشتیم
تنگست دلم شوق برون می افتد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احوالات درونی خود سخن می‌گوید. وقتی که دلش از عشق بر می‌آید، همه چیز به هم می‌ریزد و به حالت آشفتگی می‌رسد. او به شدت به عشق خود وابسته است و این وابستگی باعث می‌شود که احساس ناامیدی و تنگی دل کند. به طور کلی، شاعر به عمق احساسات و دردهایی که از عشق تجربه کرده، اشاره می‌کند.

شمارهٔ  ۴۸

شمارهٔ  ۴۹

هوش مصنوعی: وقتی دل از چشمانم دور می‌شود، جهان به صورت یک امواج خونی در می‌آید.

از دیده ی من چو دل برون می افتد

عالم بر روی موج خون می افتد

هوش مصنوعی: می‌دانی چرا در عشق تو رسوا شده‌ایم؟ دلم آن‌قدر تنگ است که میل دارد به بیرون بیفتد.

دانی ز چه در عشق تو رسوا گشتیم

تنگست دلم شوق برون می افتد

شمارهٔ ۴۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده