ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تنها نه به خون این دل مفتون خسبد</p></div>
<div class="m2"><p>آن گونه که نه از دست تو در خون خسبد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>باشد مثلی که خون بخسبد یارب</p></div>
<div class="m2"><p>در طره چون شبت دلم چون خسبد</p></div></div>

شمارهٔ  ۴۹

تنها نه به خون این دل مفتون خسبد
آن گونه که نه از دست تو در خون خسبد
باشد مثلی که خون بخسبد یارب
در طره چون شبت دلم چون خسبد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به عمق عشق و تنهایی خود اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که دلش تنها به خاطر معشوقش در خواب و آرامش است و این آرامش، نتیجه محبت عمیق اوست. این احساس به گونه‌ای است که اگرچه دل در خواب است، اما همچنان حساس به وجود معشوق خود می‌باشد. شاعر با تصویرسازی از خون و خواب، به شدت وابستگی و عشق خود پرداخته است.

شمارهٔ  ۴۷

شمارهٔ  ۴۸

هوش مصنوعی: تنها دل دلبسته من نیست که در خون آرامیده، بلکه کسی که از دست تو رفته نیز در چنین حالی است.

تنها نه به خون این دل مفتون خسبد

آن گونه که نه از دست تو در خون خسبد

هوش مصنوعی: خون در طره‌ات بخوابد، ای خدا! دل من نیز مثل شب بخفتد.

باشد مثلی که خون بخسبد یارب

در طره چون شبت دلم چون خسبد

شمارهٔ ۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده