ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل رویش را رشک نگارستان گفت</p></div>
<div class="m2"><p>چشمانش را فتنه ترکستان گفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم دهنش گفت ازین هیچ مپرس</p></div>
<div class="m2"><p>کاین سر مگوست هیچ ازین نتوان گفت</p></div></div>

شمارهٔ  ۴۳

دل رویش را رشک نگارستان گفت
چشمانش را فتنه ترکستان گفت
گفتم دهنش گفت ازین هیچ مپرس
کاین سر مگوست هیچ ازین نتوان گفت

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر زیبایی و جذابیت دلبر است. شاعر از چشمان دلبر به عنوان فتنه‌ای شگفت‌انگیز یاد می‌کند و می‌گوید که زیبایی او به حدی است که نمی‌توان آن را به راحتی توصیف کرد. در واقع، او اشاره می‌کند که هر چه در مورد زیبایی دلبر بگوییم، هنوز هم کم است و نمی‌تواند حق مطلب را ادا کند.

شمارهٔ  ۴۱

شمارهٔ  ۴۲

هوش مصنوعی: دل به زیبایی او غبطه می‌خورد و آن را به باغی از زیبایی تشبیه کرد، در حالی که چشم‌هایش را باعث فریب و وسوسه‌ای مانند آنچه در سرزمین‌های ترکستان وجود دارد، می‌دانست.

دل رویش را رشک نگارستان گفت

چشمانش را فتنه ترکستان گفت

هوش مصنوعی: نمی‌توانی در مورد این موضوع صحبت کنی، زیرا این مسئله بسیار عمیق و پیچیده است و هیچ کس نمی‌تواند به درستی آن را بیان کند.

گفتم دهنش گفت ازین هیچ مپرس

کاین سر مگوست هیچ ازین نتوان گفت

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده