ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با دیده بی خون که نه بینم آن را</p></div>
<div class="m2"><p>گر رسم بود بدی جگر خواران را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نبود عجبی رسم قدیم است که خلق</p></div>
<div class="m2"><p>دشمن دارند ابر بی باران را</p></div></div>

شمارهٔ  ۵

با دیده بی خون که نه بینم آن را
گر رسم بود بدی جگر خواران را
نبود عجبی رسم قدیم است که خلق
دشمن دارند ابر بی باران را

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر با نگاهی بی‌احساس به مسأله‌ای اشاره می‌کند که انسان‌ها به دلیل عواطف و رفتارهای ناپسند خود، از چیزهایی که حقایق هستند، غافل‌اند. او به نوعی ناتوانی در درک واقعیت‌ها اشاره دارد و می‌گوید که دشمنی و بدی در میان مردم، همچون یک رسم قدیمی، وجود دارد. این دشمنی می‌تواند در بسیاری از موقعیت‌ها، حتی نسبت به چیزهای بی‌اهمیت مثل باران بی‌محتوا، نمود پیدا کند.

شمارهٔ  ۳

شمارهٔ  ۴

هوش مصنوعی: با چشمانی بی‌خون که نمی‌توانم آن را ببینم، اگر قرار بر این باشد که به دلخوشی و شادکامی جگرخواران برسم.

با دیده بی خون که نه بینم آن را

گر رسم بود بدی جگر خواران را

هوش مصنوعی: هیچ شگفتی نیست که این یک عادت قدیمی است که مردم نسبت به ابرهای بی‌باران، حس دشمنی داشته باشند.

نبود عجبی رسم قدیم است که خلق

دشمن دارند ابر بی باران را

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده