ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ما را در دل جز آن گل رعنا نیست</p></div>
<div class="m2"><p>آن دل که این چنین بود از ما نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ترسم که دلم بگیرد از تنگی جا</p></div>
<div class="m2"><p>دلتنگیم از تنگی دل بی جا نیست</p></div></div>

دیوان ابوالحسن فراهانی شاعر قرن یازدهم به اهتمام رضا عبداللهی - ابوالحسن فراهانی - تصویر ۱۵۴

شمارهٔ  ۳۶

ما را در دل جز آن گل رعنا نیست
آن دل که این چنین بود از ما نیست
ترسم که دلم بگیرد از تنگی جا
دلتنگیم از تنگی دل بی جا نیست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر بیان می‌کند که تنها عشق و محبت در دلش وجود دارد و آن دل که چنین احساسی دارد، متعلق به او نیست. او از این می‌ترسد که دلش از حس تنگی و دلتنگی بگیرد، و این دلتنگی ناشی از محدودیت‌های درونی است.

شمارهٔ  ۳۴

شمارهٔ  ۳۵

هوش مصنوعی: در دل ما جز آن گل زیبا و دلربا چیزی نیست. دل‌هایی که اینگونه‌اند، متعلق به ما نیستند.

ما را در دل جز آن گل رعنا نیست

آن دل که این چنین بود از ما نیست

هوش مصنوعی: نگرانم که به خاطر کمبود فضا و فضای تنگ دلم، احساس ناراحتی و افسردگی کنم. دلتنگی من به خاطر تنگی دل نیست، بلکه به خاطر شرایطی است که در آن قرار دارم.

ترسم که دلم بگیرد از تنگی جا

دلتنگیم از تنگی دل بی جا نیست

شمارهٔ ۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده