ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از دلبر من حدیث گرمی سخنی ست</p></div>
<div class="m2"><p>ورهست دمی بهر فریب چو منی ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر میش چو گرمی نگاه است که نیست</p></div>
<div class="m2"><p>ورهست به قدر چشم بر هم زدنی ست</p></div></div>

شمارهٔ  ۳۵

از دلبر من حدیث گرمی سخنی ست
ورهست دمی بهر فریب چو منی ست
گر میش چو گرمی نگاه است که نیست
ورهست به قدر چشم بر هم زدنی ست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف احساسی عمیق و گرم در مورد دلبر خود می‌پردازد. او بیان می‌کند که این احساس و گرمی که از دلبرش می‌گیرد، مانند لحظه‌ای کوتاه و فریبی شیرین است. به نوعی، شاعر می‌خواهد بگوید که عشق و نگاه دلبرش چنان تاثیرگذار است که حتی یک لحظه از آن می‌تواند تمام احساسات را در احساس گرمی و شگفتی غرق کند.

شمارهٔ  ۳۳

شمارهٔ  ۳۴

هوش مصنوعی: از محبوب من، سخنی در مورد گرمی و عشق هست و اگر لحظه‌ای به خاطر فریب بیفتی، مانند من است.

از دلبر من حدیث گرمی سخنی ست

ورهست دمی بهر فریب چو منی ست

هوش مصنوعی: اگر محبت و توجه مانند گرمایی باشد، وجود آن به اندازه یک پلک زدن است و اگر نباشد، اصلاً چیزی وجود ندارد.

گر میش چو گرمی نگاه است که نیست

ورهست به قدر چشم بر هم زدنی ست

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده