ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتی چشمم از چه خضبال است ای دوست</p></div>
<div class="m2"><p>بشنو اگرت میل جواب است ای دوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از همت تست چشمم از خون رنگین</p></div>
<div class="m2"><p>رنگینی ابر از آفتاب است ای دوست</p></div></div>

شمارهٔ  ۳۳

گفتی چشمم از چه خضبال است ای دوست
بشنو اگرت میل جواب است ای دوست
از همت تست چشمم از خون رنگین
رنگینی ابر از آفتاب است ای دوست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دوستش می‌پرسد که چرا چشمانش این‌قدر زیبا و رنگین است. او پاسخ می‌دهد که زیبایی چشمانش نتیجه تلاش و همت دوستش است، همان‌طور که رنگین بودن ابرها ناشی از تابش آفتاب است. به این ترتیب، شاعر نیکویی چشمانش را به محبت و تلاش دوستش نسبت می‌دهد.

شمارهٔ  ۳۱

شمارهٔ  ۳۲

هوش مصنوعی: دوست عزیز، می‌پرسی چرا چشمانم این‌قدر زیبا و شاداب هستند؟ اگر تمایل به شنیدن پاسخ داری، گوش کن.

گفتی چشمم از چه خضبال است ای دوست

بشنو اگرت میل جواب است ای دوست

هوش مصنوعی: با تلاش و اراده تو، چشمانم پر از اشک و حسرت است و رنگین شدن ابرها ناشی از تابش آفتاب است، ای دوست.

از همت تست چشمم از خون رنگین

رنگینی ابر از آفتاب است ای دوست

شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده