ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم سفری کنم اگر تقدیرست</p></div>
<div class="m2"><p>دلگیری فارس را سفر تدبیر است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اما چکنم که آب چشم تر من</p></div>
<div class="m2"><p>چون خاک سر کوی تو دامنگیر است</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۸

گفتم سفری کنم اگر تقدیرست
دلگیری فارس را سفر تدبیر است
اما چکنم که آب چشم تر من
چون خاک سر کوی تو دامنگیر است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به فکر سفر کردن می‌افتد، اما احساس دلگیری او از عشق و دلتنگی به معشوق باعث می‌شود که این سفر برایش دشوار باشد. او اشاره می‌کند که اشک‌هایش مانند خاک سر کوی معشوقش را دربرگرفته و این موضوع مانع از رفتن او می‌شود.

شمارهٔ  ۲۶

شمارهٔ  ۲۷

هوش مصنوعی: گفتم اگر سرنوشتم این است که سفری داشته باشم، باید دل‌تنگی‌ها و مشکلات فارس را با تدبیر و تدبیر مدیریت کنم.

گفتم سفری کنم اگر تقدیرست

دلگیری فارس را سفر تدبیر است

هوش مصنوعی: اما چه کنم که اشک‌های من مانند خاکی است که در کنار خیابان تو جمع شده و همواره مرا می‌زند.

اما چکنم که آب چشم تر من

چون خاک سر کوی تو دامنگیر است

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده