ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گویند کسان جمله چه هشیار و چه مست</p></div>
<div class="m2"><p>پیوستن شیشه نیست ممکن چوشکست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>حیرت دارم از شیشه دل که چرا</p></div>
<div class="m2"><p>هرچند شکست باز با او پیوست</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۰

گویند کسان جمله چه هشیار و چه مست
پیوستن شیشه نیست ممکن چوشکست
حیرت دارم از شیشه دل که چرا
هرچند شکست باز با او پیوست

هوش مصنوعی: این ابیات به تضاد میان هشیاری و مستی اشاره دارند و به شکستن شیشه به عنوان نمادی از خودساختگی و آسیب‌پذیری پرداخته‌اند. در آن، شاعر از شگفتی خود می‌گوید که چرا دل شیشه‌ای باوجود شکست، همچنان به حالت اول برمی‌گردد و پیوسته به هم پیوسته است. این موضوع نشان‌دهنده قدرت عشق و احساسات عمیق انسانی است که حتی در زمانی که آسیب می‌بیند، باز هم قادر به بازگشت و ادامه زندگی است.

شمارهٔ  ۱۸

شمارهٔ  ۱۹

هوش مصنوعی: می‌گویند برخی‌ها که هم باهوش‌اند و هم شاداب، اما پیوستن دو چیز متضاد و جدا شده، مثل شیشه‌ای که شکسته، ممکن نیست.

گویند کسان جمله چه هشیار و چه مست

پیوستن شیشه نیست ممکن چوشکست

هوش مصنوعی: من در شگفتم از اینکه چرا دل شیشه‌ای من با وجود شکستنش، همچنان به آن بیندی پیوسته است.

حیرت دارم از شیشه دل که چرا

هرچند شکست باز با او پیوست

شمارهٔ ۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده