ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای شعر تو چون حسن سراپا همه زیب</p></div>
<div class="m2"><p>از جان و دل سخنوران برده شیکیب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در اشعار تو طرفه سوزی دیدم</p></div>
<div class="m2"><p>آری ز غریبان نبود سوز غریب</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۵

ای شعر تو چون حسن سراپا همه زیب
از جان و دل سخنوران برده شیکیب
در اشعار تو طرفه سوزی دیدم
آری ز غریبان نبود سوز غریب

هوش مصنوعی: شعر تو مانند زیبایی تمام‌عیار است که جان و دل سخنوران را می‌رباید. در اشعار تو، سوز و حدیثی خاص وجود دارد که از غریبان نیست، بلکه از عمق وجود برمی‌آید.

شمارهٔ  ۱۳

شمارهٔ  ۱۴

هوش مصنوعی: شعر تو مانند زیبایی یک انسان کامل است که با تمام وجود زیبایی‌اش را نشان می‌دهد و توانست توجه و تمایلات سخن‌رانان را به خود جلب کند.

ای شعر تو چون حسن سراپا همه زیب

از جان و دل سخنوران برده شیکیب

هوش مصنوعی: در اشعار تو لحظه‌ای از شوق و احساسات را مشاهده کردم که این شور و شوق، ناشی از درد و رنج غریبان نیست.

در اشعار تو طرفه سوزی دیدم

آری ز غریبان نبود سوز غریب

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده