ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای شاهد جود از تو در زیر نقاب</p></div>
<div class="m2"><p>میمیری اگر نان تو ببینند به خواب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از غایت امساک اگر میل کشند</p></div>
<div class="m2"><p>بیرون ناید ز چشم بی آبت آب</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۳

ای شاهد جود از تو در زیر نقاب
میمیری اگر نان تو ببینند به خواب
از غایت امساک اگر میل کشند
بیرون ناید ز چشم بی آبت آب

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و بخشندگی الهی اشاره می‌کند و می‌گوید که اگر کسی با نان تو در خواب ببیند، حتی ممکن است جانش را از دست بدهد. این بیان نشان‌دهنده‌ی اهمیت و ارزش بالای نعمت‌ها و بخشش‌هاست. همچنین، شاعر به شدت امساک و خودداری اشاره می‌کند که باعث می‌شود حتی آب چشمه‌ای هم از چشم بیفروغی آدمی خارج نشود. در کل، شعر نگاهی به ثروت و فقر از منظر الهی دارد.

شمارهٔ  ۱۱

شمارهٔ  ۱۲

هوش مصنوعی: ای زیبا و بخشنده، اگر مردم زیبایی و لطف تو را ببینند، ممکن است از شدت شگفتی یا حسرت جان دهند.

ای شاهد جود از تو در زیر نقاب

میمیری اگر نان تو ببینند به خواب

هوش مصنوعی: با احتیاط و خودداریِ زیاد، اگر کسی تمایلی پیدا کند، آب در چشم او نمایان نمی‌شود.

از غایت امساک اگر میل کشند

بیرون ناید ز چشم بی آبت آب

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده