ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۵۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شادکی گردم اگر درد دلم گوش کنی</p></div>
<div class="m2"><p>نشنوی به که کنی گوش و فراموش کنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مژه بر هم مزن ای دیده که نتوانم دید</p></div>
<div class="m2"><p>که تو با عکس رخش دست در آغوش کنی</p></div></div>

شمارهٔ  ۶۰

شادکی گردم اگر درد دلم گوش کنی
نشنوی به که کنی گوش و فراموش کنی
مژه بر هم مزن ای دیده که نتوانم دید
که تو با عکس رخش دست در آغوش کنی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به عشق و درد دل خود اشاره می‌کند و از معشوق می‌خواهد که به او گوش دهد و احساساتش را درک کند. او همچنین از معشوق می‌خواهد که به خاطر عشق، به یاد او باشد و از دوری و غفلت پرهیز کند. در نهایت، شاعر از دیده‌اش می‌خواهد که به خواب نرود و زیبایی معشوق را فراموش نکند.

شمارهٔ  ۵۸

شمارهٔ  ۵۹

هوش مصنوعی: اگر درد دلم را بشنوی خوشحال می‌شوم، ولی بهتر است به کسی گوش کنی که فراموشش کنی.

شادکی گردم اگر درد دلم گوش کنی

نشنوی به که کنی گوش و فراموش کنی

هوش مصنوعی: چشم‌هایت را نبند که نمی‌توانم ببینم تو چگونه با تصویر چهره‌ات در آغوش هم هستی.

مژه بر هم مزن ای دیده که نتوانم دید

که تو با عکس رخش دست در آغوش کنی

شمارهٔ ۵۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده