ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۵۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بس که بر دیوار و در هر لحظه افتد عکس داغ</p></div>
<div class="m2"><p>شب که شد در خانه ام صد جای می سوزد چراغ</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>داغ میکردم چو خون از داغ دل میریزدم</p></div>
<div class="m2"><p>داغ گردد می کشی کش می بریزد از ایاغ</p></div></div>

شمارهٔ  ۵۵

بس که بر دیوار و در هر لحظه افتد عکس داغ
شب که شد در خانه ام صد جای می سوزد چراغ
داغ میکردم چو خون از داغ دل میریزدم
داغ گردد می کشی کش می بریزد از ایاغ

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق غم و درد اشاره دارد. فردی در هر لحظه با یاد داغی که بر دل دارد، روبه‌روست و این داغ باعث می‌شود که در خانه‌اش نور و روشنایی وجود نداشته باشد. شب که می‌شود، درد درونش بیشتر می‌شود و او به حالتی از سوختن و ریزش احساسات می‌رسد که نشان‌دهنده ناتوانی در کنار آمدن با این داغ است.

شمارهٔ  ۵۳

شمارهٔ  ۵۴

هوش مصنوعی: به خاطر تکرار شب‌های داغ و سوزان، همیشه در خانه‌ام نور چراغ‌ها به طور مداوم خاموش و روشن می‌شود و این وضعیت بر دیوار و در هر لحظه منعکس می‌شود.

بس که بر دیوار و در هر لحظه افتد عکس داغ

شب که شد در خانه ام صد جای می سوزد چراغ

هوش مصنوعی: من از درد دل به شدت داغ می‌شدم و این احساس داغی را به صورت خون ریزی رنج می‌بردم. وقتی که این حالت به من دست می‌داد، این داغی را با خودم می‌کشیدم و مانند مایعی در حال ریختن بودم.

داغ میکردم چو خون از داغ دل میریزدم

داغ گردد می کشی کش می بریزد از ایاغ

شمارهٔ ۵۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده