ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در حشر گر از زلف تو بویی بمن آید</p></div>
<div class="m2"><p>برخیزم از آن پیش که جان سوی من آید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شد سینه گلستان زتو تا چاک نمودم</p></div>
<div class="m2"><p>شاید که ازین رخنه نسیمی به من آید</p></div></div>

شمارهٔ  ۵۱

در حشر گر از زلف تو بویی بمن آید
برخیزم از آن پیش که جان سوی من آید
شد سینه گلستان زتو تا چاک نمودم
شاید که ازین رخنه نسیمی به من آید

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به زیبایی و جذابیت معشوق اشاره دارد. او بیان می‌کند که وقتی بویی از زلف معشوق می‌شنود، برمی‌خیزد تا جانش به او نزدیک شود. همچنین از گلستانی بودن سینه‌اش می‌گوید که به خاطر عشق و زیبایی معشوق چاک شده است و امیدوار است که از این رخنه نسیمی به او برسد. به طور کلی، ابیات احساسات عمیق عاشقانه و longing را منتقل می‌کنند.

شمارهٔ  ۴۹

شمارهٔ  ۵۰

هوش مصنوعی: اگر در روز قیامت بوی زلف تو به مشامم برسد، از قبل از اینکه جانم به من بازگردد، برمی‌خیزم.

در حشر گر از زلف تو بویی بمن آید

برخیزم از آن پیش که جان سوی من آید

هوش مصنوعی: سینه گلستان از عشق تو پاره شده است، شاید از این شکاف نسیمی به من برسد.

شد سینه گلستان زتو تا چاک نمودم

شاید که ازین رخنه نسیمی به من آید

شمارهٔ ۵۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده