ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۴۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>باز عشقش تازه کرد از نو دل افسرده را</p></div>
<div class="m2"><p>آری آتش آب حیوان است شمع مرده را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از نگاهش دارم امید وصالی زان که گاه</p></div>
<div class="m2"><p>می‌رود صیاد از پی ، صیدِ پیکان خورده را</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 11339 - ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۴۳

شمارهٔ  ۴۴

باز عشقش تازه کرد از نو دل افسرده را
آری آتش آب حیوان است شمع مرده را
از نگاهش دارم امید وصالی زان که گاه
می رود صیاد از پی  صید پیکان خورده را

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از نو عشق را در دل افسرده‌اش زنده می‌کند. او می‌گوید که عشق مانند آتش برای شمعی که خاموش شده، حیات دوباره را به ارمغان می‌آورد. همچنین از امیدی می‌گوید که از نگاه معشوق به دلش می‌رسد؛ زیرا گاهی وقت‌ها صیاد (عاشق) به دنبال شکار (محبوب) می‌رود، حتی اگر زخمی شده باشد.

شمارهٔ  ۴۲

شمارهٔ  ۴۳

هوش مصنوعی: عشق دوباره به قلب غمگین جان تازه‌ای می‌بخشد. درست مانند اینکه آتش، روحی به شمعی بی‌روح می‌دهد.

باز عشقش تازه کرد از نو دل افسرده را

آری آتش آب حیوان است شمع مرده را

هوش مصنوعی: از نگاه او امید دارم که روزی به وصال برسم، زیرا گاه‌گاه صیاد برای شکار، به دنبال طعمه‌ای می‌رود که تیر خورده است.

از نگاهش دارم امید وصالی زان که گاه

می‌رود صیاد از پی ، صیدِ پیکان خورده را

شمارهٔ ۴۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها