ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ  ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کسی که چشم مرا ابر نوبهار گرفت</p></div>
<div class="m2"><p>چو دید گریه ی من راه اعتذار گرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>همین بسست مرا اعتبار در کویت</p></div>
<div class="m2"><p>که هرکه دیده مرا از من اعتبار گرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>اگر نه روی تو سوزنده تر ز آتش شد</p></div>
<div class="m2"><p>پس از چه هندوی زلفت ازو کنار گرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>لبت چو باده خورد خون خلق چشمت را</p></div>
<div class="m2"><p>به حیرتم که چرا همچنین خمار گرفت</p></div></div>

دیوان ابوالحسن فراهانی شاعر قرن یازدهم به اهتمام رضا عبداللهی - ابوالحسن فراهانی - تصویر ۲۱۶

شمارهٔ  ۵

کسی که چشم مرا ابر نوبهار گرفت
چو دید گریه ی من راه اعتذار گرفت
همین بسست مرا اعتبار در کویت
که هرکه دیده مرا از من اعتبار گرفت
اگر نه روی تو سوزنده تر ز آتش شد
پس از چه هندوی زلفت ازو کنار گرفت
لبت چو باده خورد خون خلق چشمت را
به حیرتم که چرا همچنین خمار گرفت

شمارهٔ  ۳

شمارهٔ  ۴

کسی که چشم مرا ابر نوبهار گرفت

چو دید گریه ی من راه اعتذار گرفت

همین بسست مرا اعتبار در کویت

که هرکه دیده مرا از من اعتبار گرفت

اگر نه روی تو سوزنده تر ز آتش شد

پس از چه هندوی زلفت ازو کنار گرفت

لبت چو باده خورد خون خلق چشمت را

به حیرتم که چرا همچنین خمار گرفت

شمارهٔ ۴

اطلاعات