هوش مصنوعی: باغبان عزیز، چه فایده‌ای برای تو دارد که به من اجازه داده‌ای در گلستان قدم بزنم، در حالی که من گلی را که باید بچینم، در دامنم ندارم و تنها حسرت آن را با خود می‌برم.

هوش مصنوعی: من امروز به خاطر ترس از رقبایم بر چشمانم می‌بندم تا او نتواند از سختی دل من برود و مرا ترک کند.

هوش مصنوعی: من کسی را به چنگ آورده‌ام که از درد و غمش فرار کنم، اما با وجود این، زمانی که از چنگ خودم آزاد شوم، دوباره گریبانم در دست خودم خواهد بود.

هوش مصنوعی: از سخنان پرشور عشق خوبان، در روزی که چهره‌ات را می‌بینم، اگر هم دردی به من برسد، خودم از این احساس پشیمان هستم.