هوش مصنوعی: یکبار که نگاهی به من انداخت، دلم به آرامش و شادی مژگانش عادت کرد. او با یک لبخند، مرا به وضعیتی از آرامش و هماهنگی برد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم جانم را فدای او کنم، اما از اینکه او با درد تنهایی‌اش آشنا شده، می‌ترسم.

هوش مصنوعی: من می‌دانم که پیراهن پنهانی در من وجود دارد که اگر زمانه به آن آگاه شود، دور می‌اندازدش؛ چرا که دست من با گریبان آن پیراهن عادت کرده است.

هوش مصنوعی: نیازی نیست برای نشان دادن محبت، اشک بریزیم، اما عشق از همان ابتدا با چشمانی گریان آشنا بوده است.