ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » مفردات » شمارهٔ  ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چه شد که باد صبا دورم افکند زدرش</p></div>
<div class="m2"><p>بهر کجا که روم خاک کوی او باشم</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 11370 - ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » مفردات » شمارهٔ  ۱۲

شمارهٔ  ۱۳

چه شد که باد صبا دورم افکند زدرش
بهر کجا که روم خاک کوی او باشم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دوری و جدایی خود از معشوق سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که به وسیله باد صبا از جای خود دور شده و هر کجا که برود، سرانجام خاک کوی معشوق را در دل دارد و به آن جا تعلق دارد. این احساس تعلق به معشوق و درد جدایی در شعر به زیبایی بیان شده است.

شمارهٔ  ۱۱

شمارهٔ  ۱۲

هوش مصنوعی: باد صبا چرا من را دور از در او پرتاب کرد؟ هر جا که بروم، باید به خاک کوی او متعلق باشم.

چه شد که باد صبا دورم افکند زدرش

بهر کجا که روم خاک کوی او باشم

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده