هوش مصنوعی: دوست من، مدتی طولانی گذشت تا آن کسانی که فکر تو را زیر نظر دارند، از طلبکارهایت به دور و در پنهان باشند.

هوش مصنوعی: شعرت مانند آب زلالی است که روح من به آن نیازمند است. چگونه می‌توانی اجازه دهی که کسی که به آن نیاز دارد، از این آب محروم بماند؟

هوش مصنوعی: اما دیشب از زبان تو شنیدم که طبع دوربین، آن‌چنان دلیلی دارد که نمی‌توان در هیچ موضوعی آن را رد کرد.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که معانی او تازه و ناب هستند و ما که به این معانی دسترسی نداریم، باید از آن‌ها دوری کنیم و به این موضوع احترام بگذاریم.