هوش مصنوعی: ای آقایی که نور مقام و کبریای تو مانند روشنی صبحگاهان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: چشم‌های کنجکاو و زنده‌ای که معانی را در ذهن تو بیدار می‌کنند، مانند کودکانی بازیگوش هستند که بی‌پرده و بدون حجاب، به سمت صفحه کاغذ جذب می‌شوند.

هوش مصنوعی: سخن و کلامی که از اصل و نسب خوبی برخوردار است، مانند قلمی است که زیبایی و ظرافت را بر چهره آن می‌افزاید.

هوش مصنوعی: تعبیر این بیت به این صورت است که: کلامی که از نبوغ تو به وجود آمده، توانسته معانی عمیق و پرمقدار را به وجود آورد. اما نزد فرد خردمند و با درک عمیق، این مضامین و زیبایی‌ها ممکن است بی‌اهمیت و سطحی به نظر برسد. این بدان معناست که زیبایی و وضوح کلام تو برای کسانی که درک و بصیرت کمی دارند، شبیه به یک ظرف شکسته و بی‌فایده جلوه می‌کند، حتی اگر با شراب و لذت همراه باشد.

هوش مصنوعی: اگر دل‌های لطیف و نازک از شور و شوق پر شوند، گویی شراب گل آلودی می‌نوشند و در این حال، فکری به یاد عهد و پیمان تو می‌کنند.

هوش مصنوعی: شخصی که دلی شکسته دارد، حتی اگر همه چیز را اشتباه ببیند، اگر به آن توجه کند و درست ببیند، ممکن است از آن حالت رهایی یابد.

هوش مصنوعی: طبیعت من که گاهی نغمه‌پرداز است، در خیال بزم، بیشتر از تار پاره شده شرمنده است.

هوش مصنوعی: دل تو به قدری زیبا و درخشان است که هیچ‌کس نتوانسته آن را با هزاران زرق و برق بسازد. معمار وجودت با لطافت گل‌های صبح و روشنی آفتاب همانند تو را خلق کرده است.

هوش مصنوعی: می‌گویند از شدت شوق و ذوق، حالتی تاریک و غم‌انگیز به من دست داده است، مانند اینکه خورشید به خاطر بی‌ادبی ابرها تحت تأثیر قرار گرفته و تیره شده است.

هوش مصنوعی: من خود را انکار نمی‌کنم، اما از بزرگواری شما خواهش می‌کنم که بفرمایید چه زمانی برای یادآوری‌ام لطف خواهید کرد و پاسخ خواهید داد.

هوش مصنوعی: تو خود همان بهار شگفت‌انگیزی هستی که باعث می‌شود خون خشک شده در داغ گل لاله به گلاب تبدیل شود.

هوش مصنوعی: من نیز مانند دیگران، از زلف دلبر خود بی‌خبرم و نمی‌دانم چه بر سر غم‌هایم می‌آید، که ممکن است به اماکن دل‌شکسته‌ها و ویران‌ شده‌ها راه پیدا کند.

هوش مصنوعی: چرا زبانم را به سخن بیهوده باز کنم و با تشنگان بر سر چیزی که واقعی نیست، بحث و جدل کنم؟

هوش مصنوعی: ای خوشا که دل تو از هر چیز دیگر باارزش‌تر است؛ همچون کاروانی از مصر که در قدحی زهر ناب می‌ریزد و شکوه و زیبایی را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: من خودم زهر به زبان آوردم و از عشق شرمنده شدم؛ زیرا که شیرینی را در طعم وفاداران احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای تحت تأثیر عشق محبوبم قرار گرفته‌ام که نمی‌توانم احساسات و قسم‌های خود را به روشی عادی و با استفاده از کتاب و آیات بیان کنم. زلف دوست برای من آنقدر جذاب است که همه‌ی کلامم را متوجه آن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من فقط به جز محبت و وفاداری چیزی از من برنمی‌آید و در این زمینه هیچ شرمنده‌ای ندارم؛ زیرا به هیچ‌کسی با دل‌سردی و بی‌توجهی عشق نورزیده‌ام.

هوش مصنوعی: با اینکه من از دل تو گذشتم، آن بوسه که نشانه رحمت بود، اکنون به خاطر این نشانه عذاب، تیره و تار شده است.

هوش مصنوعی: اگرچه عذرهایی که می‌آوریم خوشایند نیست، بهتر است سخن را به یک نکته از این کتاب ختم کنیم.

هوش مصنوعی: من نادان هستم و از نادانی‌ام جز اشتباه چیزی نمی‌آید، در حالی که تو عاقل هستی و از عقل درست جز کار صحیح درنمی‌آید.