ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اهل دنیا سخت نا اهلند گفتم ترکشان</p></div>
<div class="m2"><p>چند دلجویی کنم با خلق و بدخویی کشم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گرچه شیر نیست دنیا نیست نزد همتم</p></div>
<div class="m2"><p>آن قدر شیرین که از بهرش ترش رویی کنم</p></div></div>

شمارهٔ ۳۸

اهل دنیا سخت نا اهلند گفتم ترکشان
چند دلجویی کنم با خلق و بدخویی کشم
گرچه شیر نیست دنیا نیست نزد همتم
آن قدر شیرین که از بهرش ترش رویی کنم

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر ناامیدی شاعر از دنیای مادی و انسان‌هاست. او می‌گوید که تلاش برای دلجویی از دیگران بی‌فایده است و به خاطر زشت‌خویی و نادرستی آن‌ها، خود را از آنها دور می‌کند. هرچند دنیا و لذت‌هایش شیرین به نظر می‌رسند، اما او ترجیح می‌دهد از این شیرینی دوری کند و با سختی‌ها و تلخی‌ها روبرو شود.

شمارهٔ ۳۶

شمارهٔ ۳۷

هوش مصنوعی: دنیاطلبان به شدت ناپاک و نابجا هستند. بنابراین تصمیم گرفتم از آنها دوری کنم و با دیگران خوب برخورد کنم، حتی اگر این امر برایم دشوار باشد.

اهل دنیا سخت نا اهلند گفتم ترکشان

چند دلجویی کنم با خلق و بدخویی کشم

هوش مصنوعی: با اینکه دنیا مانند شیر نیست، اما برای من آنقدر شیرین است که نمی‌توانم از آن رویی ترش کنم.

گرچه شیر نیست دنیا نیست نزد همتم

آن قدر شیرین که از بهرش ترش رویی کنم

شمارهٔ ۳۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده