ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نشود شاد دل از وعده وصل تو مگر</p></div>
<div class="m2"><p>داند این را که به این وعده وفا نتوان کرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ترک آرایش آن طرّه مکن کاندر وی</p></div>
<div class="m2"><p>جز دل من گرهی هست که وا نتوان کرد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۹

نشود شاد دل از وعده وصل تو مگر
داند این را که به این وعده وفا نتوان کرد
ترک آرایش آن طره مکن کاندر وی
جز دل من گرهی هست که وا نتوان کرد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که نمی‌توان به وعده وصال محبوب دل شاد داشت، زیرا وفای به این وعده ممکن نیست. همچنین از محبوب می‌خواهد که از آرایش موی خود دست برندارد، چرا که تنها دل او به این زیبایی گره خورده و نمی‌توان آن را باز کرد. در واقع، این ابیات نارضایتی و ناامیدی شاعر را از روابط عاطفی و وابستگی عمیقش به محبوب نشان می‌دهد.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: دل شاد نمی‌شود از قول دیدار تو، مگر اینکه کسی بداند که به این وعده هیچ‌گاه نمی‌توان وفا کرد.

نشود شاد دل از وعده وصل تو مگر

داند این را که به این وعده وفا نتوان کرد

هوش مصنوعی: موهای آرایش نشده‌ات را دست نزن، زیرا در این موها تنها دل من گره خورده است و هیچ‌کس نمی‌تواند آن را باز کند.

ترک آرایش آن طرّه مکن کاندر وی

جز دل من گرهی هست که وا نتوان کرد

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده