ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ  ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون گرم گریه کردم چشم گهرفشان را</p></div>
<div class="m2"><p>انداختم به ساحل چون موج آسمان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ترسم زننگ ننهد دیگر بر آستان پا</p></div>
<div class="m2"><p>ورنه به بوسه زحمت میدادم آستان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>تا زودتر بسوزی ای برق آه او را</p></div>
<div class="m2"><p>چون عندلیب از خس میسازم آشیان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>گر بودی از سگانش امید التفاتی</p></div>
<div class="m2"><p>کی بود تاب بودن در سینه استخوان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>جان را نبود قوت کز سینه تا لب آید</p></div>
<div class="m2"><p>از چاک سینه صد در بررخ گشوده جان را</p></div></div>

شمارهٔ  ۸

چون گرم گریه کردم چشم گهرفشان را
انداختم به ساحل چون موج آسمان را
ترسم زننگ ننهد دیگر بر آستان پا
ورنه به بوسه زحمت میدادم آستان را
تا زودتر بسوزی ای برق آه او را
چون عندلیب از خس میسازم آشیان را
گر بودی از سگانش امید التفاتی
کی بود تاب بودن در سینه استخوان را
جان را نبود قوت کز سینه تا لب آید
از چاک سینه صد در بررخ گشوده جان را

شمارهٔ  ۶

شمارهٔ  ۷

چون گرم گریه کردم چشم گهرفشان را

انداختم به ساحل چون موج آسمان را

ترسم زننگ ننهد دیگر بر آستان پا

ورنه به بوسه زحمت میدادم آستان را

تا زودتر بسوزی ای برق آه او را

چون عندلیب از خس میسازم آشیان را

گر بودی از سگانش امید التفاتی

کی بود تاب بودن در سینه استخوان را

جان را نبود قوت کز سینه تا لب آید

از چاک سینه صد در بررخ گشوده جان را

شمارهٔ ۷

اطلاعات