هوش مصنوعی: برای کشتن من تنها یک نفس کافی بود، همان طور که یک شعله برای پر و بال یک پروانه کافی است.

هوش مصنوعی: دلم ز درد و اندوه پر است و احساس می‌کنم که درونم پر از غم و حسرت است؛ انگار که اشک‌هایم مانند یک کودک گم شده‌اند و راه بازگشت به آرامش و شادی را نمی‌دانند.

هوش مصنوعی: مردم به چشمانم نگاه می‌کنند و من از دل به سوی آنها اشک می‌ریزیم، مانند یک موری که به سوی خانه‌اش دانه می‌برد.

هوش مصنوعی: من مسلمان نیستم و گبر (آتش‌پرست) هستم، اما به خاطر ترس از مردم، آتش درون خانه‌ام را پنهان می‌کنم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم به دیوار تکیه کنم چون قلبم از شدت غم و ناراحتی دچار آتش‌سوزی شده و این ویرانه را می‌سوزاند.