هوش مصنوعی: چشم‌های پر از اشک من دیگر نمی‌توانند گریه کنند، زیرا هیچ‌کس نیست که بر من و وضعیت زندگی‌ام اندوهگین شود.

هوش مصنوعی: در خانه دل، بچه عزیز من وجود دارد که اشک‌های رنگی را حمل می‌کند؛ گاهی این اشک‌ها بر مژگان من نشسته و گاهی هم کنار من است.

هوش مصنوعی: تو از غبار وجود من سخن می‌گویی، اما من در دل خود به شگفتی نشسته‌ام؛ چرا که خودت بیشتر از این، مایه نابودی و هدر رفتن وجود من را فراهم کرده‌ای.

هوش مصنوعی: شب به خاطر زلف تو سیاه و طولانی می‌شود و در این تاریکی، چشمان شب‌زنده‌دار من به تو دل‌بسته است.

هوش مصنوعی: چهره‌ای که از اشک‌های خونین شسته شده است، دیگر زردی و پژمردگی را نمی‌بیند. با سپاس به خداوند، پاییز دیگر بهار من را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: تو انگار از ابتدا می‌دانستی که چگونه دل را تسخیر کنی، زیرا اگر اختیار دست من بود، هرگز دل را به تو نمی‌سپردم.

هوش مصنوعی: از شدت درد و ناراحتی‌ام، به اندازه‌ای که مانند شعله‌ای سوزان است، می‌توانم دنیا را روشن کنم. در روز کسی نمی‌تواند در برابر شب‌های تاریک من به پا خیزد.

هوش مصنوعی: اگر شعری زیبا و تازه در مورد محتوای خاصی برای فردی که به آن نیاز دارد خوانده شود، او به شدت از آن لذت می‌برد و سیراب می‌شود.