هوش مصنوعی: به یاد روزهایی هستم که دوست خوبی مانند تو در کنارم بود و در آن روزها خوشبختی و زیبایی زندگی را احساس می‌کردم.

هوش مصنوعی: اگر به جای شمشیر کینه، جام می در دست داشتی، لبخند را در جای چشم‌های پر از تردید من می‌توانستی ببینی.

هوش مصنوعی: ای کسی که دلم برای تو می‌سوزد، می‌دانم که دامن تو نیز می‌سوزد، چون من آن چیزی را که از دل برداشتم، با دستانم نگرفتم.

هوش مصنوعی: ای نصیحت کنندگان، تا چند وقت دیگر باید به من بگویی که صبر کنم؟ دور از چهره‌اش، برای چه باید منتظر بمانم؟ اگر هم منتظر می‌ماندم، مگر می‌توانستم او را در کنار خود داشته باشم؟

هوش مصنوعی: در خواب دیدم که خودم دامان او را گرفته‌ام و از خوشحالی بیدار شدم و دستم را بر سر خود گذاشتم.