هوش مصنوعی: خوشبختانه، در کشتن من تأخیر کردند و موهای او به خون من آلوده نشد، نه دیوار و نه در ورودی خانه‌اش.

هوش مصنوعی: در شب، خودم را به زلفش می‌سپارم و از کسی غافل هستم که روزی مانند چهره‌اش از زلف هندی‌اش برخوردار است.

هوش مصنوعی: در نیت کشتنم، مژگان زیبای او در صفی منظم به روشنی چشمانش راه می‌رفتند و در برابر ابروهایش مانند نمازگزاران در محراب ایستاده بودند.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد که از زیبایی او، اشک شوق از چشمانم بریزد چون که من با عشق و محبت، درختی از محبت او را پرورش داده‌ام.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم دل خود را به زلف او بسپارم، در حالی که تنها در میان چهره‌اش را می‌بینم؟ دل من را زلفش به سمت خود می‌کشاند، در حالی که چهره‌اش به من نگریسته است.

هوش مصنوعی: به خاطر اشک‌ها و خاک سرزمین محبوبش، حال او را دگرگون کن، زیرا خاک آن جا برای من از خونم بسیار ارزشمندتر است.