هوش مصنوعی: صبوری را نشانه‌ای از قدرت می‌داند، اما در دلش غمی عمیق وجود دارد. او در مکانی که صبر بی‌اساس حاکم است، احساس ناراحتی و تلخی می‌کند و در این مکان به واقعیت تلخی که در دل دارد اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: من قصد ترک کردن این مکان را ندارم، حتی اگر آتش به جانم بیفتد. بسوز و خاکسترم را به باد بده تا فقط برای امتحان من باشد.

هوش مصنوعی: ای دل، تو که دوری ت را احساس می‌کنی، مثل کسی که در دام افتاده، اگر بنده‌ات شوم، خود را به چنگال صیاد بسپار و در دامن او ریز.

هوش مصنوعی: من در شوق عشق به حالت مستی رسیده‌ام و نمی‌توانم محبت را از غضب تشخیص دهم. خواه مرا ببخشی و خواه به من بلای ناگهانی بزنی، برایم یکسان است.

هوش مصنوعی: ای نسیم، اگر می‌توانی، پای خسرو بسیار حساس است. پس خارهای مسیر عشق را در چشمان فرهاد بریز.