ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ  ۲۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تابم به تن از طرهٔ پیچان تو افتاد</p></div>
<div class="m2"><p>چاکم به دل از چاک گریبان تو افتاد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گویند دلش نرم توان کرد به گریه</p></div>
<div class="m2"><p>کار دلم ای دیده به دامان تو افتاد</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>گر دیده گستاخ پریشان رخت دید</p></div>
<div class="m2"><p>ز آن است که بر زلف پریشان تو افتاد</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>چون زخم کهن روز و شب آلوده به خون است</p></div>
<div class="m2"><p>هر چشم که بر ناوک مژگان تو افتاد</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>ای دل لب او آب حیات است ندانم</p></div>
<div class="m2"><p>چون آتش سوزان شد و در جان تو افتاد</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۴

تابم به تن از طره پیچان تو افتاد
چاکم به دل از چاک گریبان تو افتاد
گویند دلش نرم توان کرد به گریه
کار دلم ای دیده به دامان تو افتاد
گر دیده گستاخ پریشان رخت دید
ز آن است که بر زلف پریشان تو افتاد
چون زخم کهن روز و شب آلوده به خون است
هر چشم که بر ناوک مژگان تو افتاد
ای دل لب او آب حیات است ندانم
چون آتش سوزان شد و در جان تو افتاد

شمارهٔ  ۲۲

شمارهٔ  ۲۳

تابم به تن از طرهٔ پیچان تو افتاد

چاکم به دل از چاک گریبان تو افتاد

گویند دلش نرم توان کرد به گریه

کار دلم ای دیده به دامان تو افتاد

گر دیده گستاخ پریشان رخت دید

ز آن است که بر زلف پریشان تو افتاد

چون زخم کهن روز و شب آلوده به خون است

هر چشم که بر ناوک مژگان تو افتاد

ای دل لب او آب حیات است ندانم

چون آتش سوزان شد و در جان تو افتاد

شمارهٔ ۲۳

اطلاعات