هوش مصنوعی: لب‌های آتشین محبوبم مرا می‌سوزاند، به گونه‌ای که اگر ساغر شراب به لبش نزدیک شود، آتش وجودش بیشتر شعله‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: ای دل، این گریه که بدون فایده است چه سودی دارد؟ چرا اینقدر از بیرون اشک می‌ریزی، در حالی که آتش درون خانه تو را می‌سوزاند؟

هوش مصنوعی: اگر به خاطر غیرتم سر شمع را هر لحظه بردارم، معذورم؛ تو در محفل هستی و امروز شمع مانند پروانه می‌سوزد.

هوش مصنوعی: به نقص و کمبودهای زن هندی توجه نکن و به عشق او نگاه کن که چطور با وجود نقص‌هایش همچنان با شدت و شجاعت به عشق و احساسات خود می‌سوزد و زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر احساسی عمیق و تلخ از دلتنگی و بیگانگی است. گوینده از درد و رنجی صحبت می‌کند که ناشی از فاصله و جدایی از کسی است که برایش مهم بوده. او به نوعی حسرت می‌خورد که چقدر این احساسات و دردها از ارتباط با این شخص آشنا بیشتر از آنچه برای یک بیگانه به وجود می‌آید، آزارش می‌دهد. این به نوعی نشان‌دهندهٔ تأثیر عمیق و شدید ارتباطات انسانی است.