ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ  ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>لب ز کوثر تر نمی‌سازیم ما تا آتش است</p></div>
<div class="m2"><p>درد ما آتش‌پرستان را مداوا آتش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ما که می‌سوزیم خواه از وصل و خواه از هجر باش</p></div>
<div class="m2"><p>سوختن کارست هرکس را تمنا آتش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>دور از آن در گریه دارم چون که می‌سوزد مرا</p></div>
<div class="m2"><p>آنچه آن بر دیگران آب است بر ما آتش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>راستی را دور ازو یک دم شکیباییم نیست</p></div>
<div class="m2"><p>با وجود آن که می‌دانم سراپا آتش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>تا شنیدم هندوان سوزند، خود را سوختم</p></div>
<div class="m2"><p>زان که از عکس رخ او شعله‌ها با آتش است</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۸

لب ز کوثر تر نمی سازیم ما تا آتش است
درد ما آتش پرستان را مداوا آتش است
ما که می سوزیم خواه از وصل و خواه از هجر باش
سوختن کارست هرکس را تمنا آتش است
دور از آن در گریه دارم چون که می سوزد مرا
آنچه آن بر دیگران آب است بر ما آتش است
راستی را دور ازو یک دم شکیباییم نیست
با وجود آن که می دانم سراپا آتش است
تا شنیدم هندوان سوزند خود را سوختم
زان که از عکس رخ او شعله ها با آتش است

شمارهٔ  ۱۶

شمارهٔ  ۱۷

لب ز کوثر تر نمی‌سازیم ما تا آتش است

درد ما آتش‌پرستان را مداوا آتش است

ما که می‌سوزیم خواه از وصل و خواه از هجر باش

سوختن کارست هرکس را تمنا آتش است

دور از آن در گریه دارم چون که می‌سوزد مرا

آنچه آن بر دیگران آب است بر ما آتش است

راستی را دور ازو یک دم شکیباییم نیست

با وجود آن که می‌دانم سراپا آتش است

تا شنیدم هندوان سوزند، خود را سوختم

زان که از عکس رخ او شعله‌ها با آتش است

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات