ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ  ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز یار شکوه عاشق به کفر نزدیک است</p></div>
<div class="m2"><p>بدی که صاحب روی نکو کند نیک است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دلم در آن خم زلفست گرچه خود دورم</p></div>
<div class="m2"><p>چه غم ز دوری راهست دل چو نزدیک است</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>همای روح سعادت به دام ما افتد</p></div>
<div class="m2"><p>عجب که نگسلد این رشته سخت باریک است</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>فتاده زلف تو چون سایه چراغ به پات</p></div>
<div class="m2"><p>درست بوده که پای چراغ تاریک است</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>کسی گمان نبرم کز تو جان تواند برد</p></div>
<div class="m2"><p>که ترک چشم تو آشوب ترک و تاجیک است</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۵

ز یار شکوه عاشق به کفر نزدیک است
بدی که صاحب روی نکو کند نیک است
دلم در آن خم زلفست گرچه خود دورم
چه غم ز دوری راهست دل چو نزدیک است
همای روح سعادت به دام ما افتد
عجب که نگسلد این رشته سخت باریک است
فتاده زلف تو چون سایه چراغ به پات
درست بوده که پای چراغ تاریک است
کسی گمان نبرم کز تو جان تواند برد
که ترک چشم تو آشوب ترک و تاجیک است

شمارهٔ  ۱۳

شمارهٔ  ۱۴

ز یار شکوه عاشق به کفر نزدیک است

بدی که صاحب روی نکو کند نیک است

دلم در آن خم زلفست گرچه خود دورم

چه غم ز دوری راهست دل چو نزدیک است

همای روح سعادت به دام ما افتد

عجب که نگسلد این رشته سخت باریک است

فتاده زلف تو چون سایه چراغ به پات

درست بوده که پای چراغ تاریک است

کسی گمان نبرم کز تو جان تواند برد

که ترک چشم تو آشوب ترک و تاجیک است

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات