هوش مصنوعی: به قدری از دوری معشوق غمگین و ناراحت شدم که وضعیت به حدی بدی رسید که انگار کشتی آسمان به درد و رنج من دچار شده و زیر فشار این غم به زمین نشسته است.

هوش مصنوعی: هرچند که در این دنیا چیزهای زیادی را نمی‌بینم، اما از آنجا که هیچ‌گاه از زانو پایین نرفتم و تسلیم نشدم، به همین خاطر جهانی را تجربه نکردم.

هوش مصنوعی: من همواره در آتش نشسته‌ام و احساس می‌کنم هیچ تفاوتی بین من و او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است که من به دلیل ناتوانی‌ام نمی‌توانم از جا برخیزم، مانند چوب سوزنی که از آتش نمی‌تواند برخواسته و به خود بیاید.

هوش مصنوعی: گاهی به حالتی هستم که مثل خاکستر می‌شوم، گاهی هم مانند آتش پرشور و فعال می‌گردم. در بعضی مواقع، به آرامش و سکوت دست می‌یابم و در مواقعی دیگر، شور و هیجان به سراغم می‌آید.

هوش مصنوعی: امروز خیلی برایم بدتر شده است و نمی‌دانم چه کسی گفته بود که امروز تو از روزهای بد حتی بدتر است.

هوش مصنوعی: به قدری از اشک‌های خونینم یادداشت کرده‌ام تا مبادا به شهر سمر بروم.

هوش مصنوعی: به مانند خانه‌ای که آب به زیرساخت‌های آن نفوذ کند، پایه‌های عمر من نیز دچار تزلزل و بی‌ثباتی شده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه باد مدام به دیوار می‌کوبید، تصمیم گرفتم اگر از حال و روزم بپرسی، اطلاعات دقیق و مفصل را به تو بگویم.

هوش مصنوعی: این بیت به یاد خاطراتی از مسعود اشاره دارد و حال و هوای شاعر را به تصویر می‌کشد، به طوری که احساسات و رازهای عمیقش در آن نهفته است.

هوش مصنوعی: به خاطر این‌که بارها و بارها از این درد و رنج گفتم، اکنون تمام نام‌های درد و رنج برای من به یک بلا تبدیل شده و از یادم رفته است.

هوش مصنوعی: چقدر در دل خود شکسته‌ام که اگر صدایی از من بلند شود، حتی خودم هم آن را باور نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر از شدت آفتاب بر تو سایه بیفتم، از ناتوانی و ضعف جسمی‌ام، پیکر خود را خواهم شکست.

هوش مصنوعی: دو قامت بلندتر از من وجود دارند که وقتی برمی‌گردند، گویی آسمان را به گریه می‌اندازند؛ آسمانی که خود را خمیده و ضعیف می‌بیند.

هوش مصنوعی: آری، هنگامی که زبان به هم می‌پیوندد و ترس از جدا شدن به وجود می‌آید، دو نفر به هم نزدیک می‌شوند و سپس در آن رابطه، گوهری ارزشمند به دست می‌آورند.

هوش مصنوعی: من آنچه را که از دوستانم مشاهده کردم، تجربه کرده‌ام و اگر نه، هرگز دشمنانم به من آسیبی نرسانده‌اند.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به سرنوشت و سرنوشتی که انسان‌ها تجربه می‌کنند اشاره دارد. انسان‌ها به گونه‌ای به جذب و استخدام چیزهایی که به آنها آسیب می‌زند، می‌پردازند، همچون اینکه برای نوشیدن از جامی استفاده می‌کنند. این مقایسه بیانگر نوعی خودآزاری است که در زندگی خاص بعضی افراد وجود دارد.

هوش مصنوعی: من از شیراز به اختیار خودم سفر نکردم، بلکه در حقیقت شرایطی مرا به اینجا کشانده است وگرنه دلخواه من نبود.

هوش مصنوعی: خصوصاً به راهی که به خاطر عظمت او هیچ‌کس نتوانسته از آن عبور کند، و از آن سو به سوی آسمان ستاره‌ای وجود ندارد.

هوش مصنوعی: آفتاب زمین را از بالا بوسیده و آسمان به دور آن دراز شده و همچون سپری آن را احاطه کرده است.

هوش مصنوعی: برو، زیرا که سرنوشت هنرمند در این روزگار سیاه مانند حسرت عاشق بی‌یار، سرد و خاموش است.

هوش مصنوعی: تو چنان ذوب شده‌ای که مانند کاه شده‌ای، اگر برف روی سرت نبود، مانند کوهی از سردی رنج نمی‌بردی.

هوش مصنوعی: من از گرمای آتش خودم که در دل خاکستر نشسته‌ام، آرامشی دارم که باعث می‌شود از سرما نترسم.

هوش مصنوعی: از ترس اینکه باد او را زخمی کند، از آتش دور نمی‌شود و به خاطر چوب ضربه‌زننده، جرقه هم نمی‌زند.

هوش مصنوعی: اگر برای آتش هیزم نگذاری، آتش به آسمان خواهد رفت تا او را گرم کند.

هوش مصنوعی: زمانی که باد خزان می‌وزد، برگ‌ها همچون باران از درختان می‌ریزد و نسیم همچون سروش، پرهای کبوتر را به آرامی به زمین می‌فرستد.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است درختی در این سرما رشد کند، وقتی که کوه‌ها به خاطر سرما تا کمر در خاک فرو رفته‌اند؟

هوش مصنوعی: او به جایی رسیده که از آسمان بالاتر رفته و به همین دلیل، هیچ اثری از نور آفتاب به او نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: در فصل تابستان، وقتی دما بالا می‌رود، زمین از فضائل الهی بهره‌مند می‌شود؛ اما هنگامی که زمستان می‌رسد و باران از ابر جدا می‌شود، آن زمین دچار تغییراتی می‌شود.

هوش مصنوعی: افراد حاضر در مسیر زندگی، بیشتر از پایین‌رفتن‌ها و سختی‌ها راضی هستند، زیرا رحمت و لطف الهی می‌تواند در هر زمانی به سفر و خوشی برسند.

هوش مصنوعی: تعجب نکن اگر ریگ در حال حرکت است، زیرا خودش نمی‌تواند در گرمای تموز بایستد و ثابت بماند.

هوش مصنوعی: در آن سرزمین تاریک، کسی جز خود شخص نتوانسته سفیدی را با چشم ببیند.

هوش مصنوعی: چون زندگی من به شدت تاریک و غم‌انگیز است، دیگران احتمال می‌زنند که شب است و دیگر خبری از روز روشن نیست.

هوش مصنوعی: دیدن او به قدری تاثیرگذار بود که احساس می‌کنم تمام وجودم تحت تاثیر قرار گرفته است. اشک‌هایم در این لحظه به خاطر شدت احساساتم جاری نمی‌شوند و نمی‌توانم نگاه خود را از او بر دارم؛ انگار دل و جانم در این لحظه در معرض دید قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: اگر کاروانی درگیر جنگ شود، اوضاعی که به وجود می‌آید تیره و تار است و حالتی غم‌انگیز و ناخوشایند دارد.

هوش مصنوعی: هیچ تیری از کمان خارج نمی‌شود و خنجری هم از نیام بیرون نمی‌آید.

هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک است و آن اشک‌ها به مانند آبی تلخ و شور است که با دیدن او، شوریده‌ام.

هوش مصنوعی: تصور رنگ لبان معشوق در دل عاشق به قدری او را می‌سوزاند که مانند آن است که در آب شیرین در حال غرق شدن باشد.

هوش مصنوعی: جالب‌تر آن است که من این مسیر را طی می‌کنم، نه به وسیله اسبی، بلکه به این خاطر که سوار آن، بدبخت و ناراضی از مادر به دنیا آمده است.

هوش مصنوعی: از آسیب‌ها و وقایع، او زخم‌هایی بر پشت و پهلویش دارد، مانند بیماری که مدت طولانی در بستر خوابیده و رنج می‌کشد.

هوش مصنوعی: همچون پرنده‌ای که همواره دهانش پر از کف است و مانند کودکی ناآرام که همیشه اشک در چشمانش جاری است.

هوش مصنوعی: در این بیابان، با توجه به شدت عرق‌ریزی و تلاش‌های ما، ممکن است دریا به هم نزدیک شود. من به خاطر شرم و او به دلیل ضعف و ناتوانی‌اش، به شدت تحت فشار هستیم.

هوش مصنوعی: اگر چشمان تو را زهرآگینی بر هم نزنند، مژگان تو از آن زخم و درد نخواهند آگاه شد، حتی اگر درون چشمانت هم زهر بنشیند.

هوش مصنوعی: او را به سمت خود می‌کشاند، مانند کاهی که در اثر فشار یا جریان باد جابه‌جا می‌شود. این را نیز از آن رو می‌گوید که هم زرد و خشک شده و هم ضعیف و لاغر شده است.

هوش مصنوعی: او به قدری ضعیف است که پوستش به خاطر نازکی از استخوان پهلویش کشیده شده و فرم بدنش را پوشانده است.

هوش مصنوعی: سبک مانند سایه است و وقتی بر زمین می‌افتد، هیچ کس نمی‌تواند آن را از جای خود جدا کند. این به مانند نقشی بر روی سنگی است که ثابت و غیرقابل تغییر است.

هوش مصنوعی: به دلیل اهمیت و بزرگی مقام او، نمی‌توان به سادگی نامش را در دفتر نوشت.

هوش مصنوعی: اگر کسی به مانند او بر مزارش حاضر شود، از جام عشقش در روز قیامت سایه‌اش بلند نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر تو نبوددی، کلاغ نگاهش را به زخم زنخدان تو می دوخت و از بوی ناخوشایند تو دوری می کرد.

هوش مصنوعی: گردن او را با خون رنگین کرده‌ایم، مانند دامن پرندگان که از هر طرف نگاهی به آن دوخته شده است.

هوش مصنوعی: در جای دوری مشغول زحمت و تمرین مانده است، تا در میان پیروان خود، لباس زهد و پارسایی بپوشد.

هوش مصنوعی: اگر او قصد رفتن را ندارد، پس چرا پرندگان بدشگون همچون زاغ و کرکس دور او جمع شده‌اند؟

هوش مصنوعی: هر کسی که با او رفیق شوم، حتی اگر مانند یک سایه در کنارم باشد، باز هم در نهایت تنها به حالتی از غم و اضطراب می‌افتم.

هوش مصنوعی: آسمان مانند زمین از حرکت ایستاده است، اگر angels صورت او را بر آسمان بکشند.

هوش مصنوعی: زندگی همچون دایره‌ای است که سرنوشت و تقدیر ما را به دست یکدیگر می‌سپارد. در این مسیر، زخم‌ها و دردها بر تن ما مانند نشانه‌هایی هستند که نشان از تجربه‌های سخت زندگی دارند، همان‌طور که مهر بر روی یک مدرک ثبت می‌شود.

هوش مصنوعی: گاهی در حالتی هستم که مانند کاغذی خیس در آب رها شده‌ام و گاهی نیز مانند ماهی‌ای در خشکی به زمین می‌زنم و در تلاطم به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: آثار تازیانه بر بدن او باقی نمانده است، همانند اینکه جاده‌ها بر حوادثی که از سر گذرانده‌اند، نشانی ندارند.

هوش مصنوعی: با وجود صد هزار دشواری، اگر دو قسمت نوشیدنی به دست آید، مانند تیری است که از کمان رها می‌شود.

هوش مصنوعی: معلمی که در مورد فلک صحبت می‌کند، می‌گوید که باید به شیوه‌ای خاص و با دقت روی درس‌های مشکل و نامناسب کار کرد.

هوش مصنوعی: شده مثل میخی که در زمین فرو رفته و به خاک نشسته است، به قدری تحت فشار و ضربات قرار گرفته که دیگر قادر به حرکت نیست.

هوش مصنوعی: از هیچ چیز نترسید؛ چون بدن شما تحت تأثیر زخم‌ها و آسیب‌ها قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: این شخص پس از سفرش، با خود تعدادی از خاک و سنگ‌ها را به همراه آورده است. به سفر کردن، می‌توان به عنوان فرصتی برای بهره‌برداری و دست‌یابی به نتایج مثبت نگاه کرد.

هوش مصنوعی: برای هر قدمی که برمی‌دارد، به نظر می‌رسد که او می‌داند باید این مسیر را تا انتها ادامه دهد.

هوش مصنوعی: این مسیر، راهی است که مسافران را به درگاه امام علی ابن موسی جعفر هدایت می‌کند.

هوش مصنوعی: امام هشتم، که مقام والایی دارد، نه تنها در آسمان بلکه در جایگاه نایب و فرزند کسی قرار دارد که آب حیات را می‌نوشاند.

هوش مصنوعی: پادشاهی که رهبری امت را به عهده دارد، مانند ماه در آسمان بخشش و سخاوت است؛ او به گونه‌ای می‌درخشد که حتی خورشید از خاک درب او تاجی برای خود می‌سازد.

هوش مصنوعی: اگر پادشاهی که بر او سجده نمی‌کنند، محبت و لطفش را از دل بردارد، آسمان نیز به زنجیرش رهایی خواهد داد.

هوش مصنوعی: هرگاه آسمان به نیکی ببیند، نشان می‌دهد که یک غلام می‌تواند بر پادشاهی سنجر حکومت کند.

هوش مصنوعی: چگونه سرنوشت و تقدیر بر جهان حاکم شده‌اند، به طوری که جهان تماماً در اختیار فرمان آن‌ها قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر با نیتی خالص و به خاطر عشق به او به سجده می‌رفتی، هیچ چیز جز آتش نمی‌توانست تو را بسوزاند.

هوش مصنوعی: اگر خداوند به قاتل او اجازه ورود به بهشت نمی‌داد، در این صورت برای اهل کفر نیز ورود به بهشت حرام نمی‌شد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی در مکانی که دنیا و زمان با تمام سختی‌ها و چالش‌هایش در آنجا سفر کرده‌اند، بایستی به درستی و آگاهی در آنجا حضور داشته باشی.

هوش مصنوعی: خورشید با نور طلایی‌اش، مالیات خود را به حرم امنی می‌پردازد که دارای هفت گنبد سبز رنگ است.

هوش مصنوعی: از وقتی که این بهشت را مشاهده کرده‌ام، هرچیزی که دیده‌ام، دیگر برایم جذابیتی نداشته و نگاه من از آنچه بود فراتر رفته است.

هوش مصنوعی: زمانی که به آستان او بوسه زدم، فهمیدم که حتی خضر نیز در انتخاب راه کمی اشتباه کرده، مانند اسکندر.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که خداوند جبرئیل را فرستاد تا انسان‌ها را به سمت کعبه هدایت کند، نشانه‌ای از افتخار انسان‌ها بود.

هوش مصنوعی: اگر بنای کعبه در این آستانه وجود داشت، قطعاً می‌دیدی که پیغمبر از این سمت به ما نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: در جمع دوستان، چهره‌ای را بشناس که مانند شمس، بر دیگر ستاره‌ها می‌درخشد و برتری دارد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه کسی به این عقیده اهمیت نمی‌دهد، اما هر روز صبح یک نور جدید از سمت شرق می‌تابد.

هوش مصنوعی: این واضح است که اگر تو یکی بودی، به خاطر شرم و حیا از او، هیچ‌گاه نمی‌توانستی بی‌نهایت رشد کنی یا به کمال برسی.

هوش مصنوعی: آسمان به زودی بر درِ این خانه بوسه خواهد زد و آن کم‌مایه که از در بوسه می‌گیرد، غافل است که در حقیقت به چه چیزی تن داده است.

هوش مصنوعی: در انتظار این هستم که خادم کی اجازه می‌دهد تا به قصد بوسه، دو تا منتظر بمانم تا روز قیامت.

هوش مصنوعی: پیام پیامبر در زندگی انسان‌ها کارآمد است، حتی اگر بهشت آفرینش را فراموش کرده باشند. خداوند قاضی عادل است و در نهایت، اعمال و گفتار ما مورد قضاوت قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من به یاری خودم به تماشا نشستم و مشاهده کردم که بهشت سده از درخت سدر فراتر است.

هوش مصنوعی: سالن باشکوه او که از آسمان بالاتر رفته، به رنگی است که شبیه به گردونه‌ی فریب است.

هوش مصنوعی: اگر تقدیر تو را با خود به سمت بزرگی ببرد، اشتباه نکن زیرا گروهی هستند که نمی‌دانند خیر از شر چه چیزهایی است.

هوش مصنوعی: چطور می‌توان زر و سیم و زیبایی‌های ماه و ستاره‌ها را به آسمان هدیه داد در برابر مقام و جایگاه سلیمان؟

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که او به قدری گیج شده باشد که داستان جمشید و بلقیس و خشت‌های نقره و طلا را فراموش کرده باشد؟

هوش مصنوعی: در این ساختمان هیچ جای نگرانی وجود ندارد و من در تعجبم که آسمان با خورشید و ماه چه خواهد کرد.

هوش مصنوعی: ای خداوند، ستایش تو از من فراتر است و هیچ‌کس چون من نمی‌تواند به این کار عظیم بپردازد.

هوش مصنوعی: نام تو را به خوشی می‌نویسم تا زیبایی دفتر را افزایش دهم و آن را زینت بخشم.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که در این کارگاه خاص، همیشه پیاله‌ای وجود دارد و ماه و زهره به عنوان نوازندگان به زیبایی شگفت‌انگیز این فضا می‌افزایند. این فضا پر از زیبایی و هنر است و نوازندگان به شادی و لذت آن کمک می‌کنند.

هوش مصنوعی: خانه‌ی دشمن تو، به شدت غمگین است و نوحه‌گران از دل او می‌زنند. دل او مانند ظرفی پر از خون است که به رنگ سرخ درآمده.

هوش مصنوعی: اگر دوباره شعری بنویسم، حتی قلم هم در دستم نخواهم گرفت و فقط بر چوبی خواهم زد.