هوش مصنوعی: زمانی گذشت که یک لاله زیبای سرخ در گلزار شکوفه می‌زد و شادی‌اش مانند دستاری بر آسمان افکنده می‌شد.

هوش مصنوعی: گذشت زمانی که آتش باغ به شدت شعله‌ور بود و جرقه‌اش مانند آتش جان هزاران انسان را سوزاند.

هوش مصنوعی: اینک زمانی فرارسیده که ترس از خشکی، پوست درختان را می‌سوزاند و آنها را در رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: فصل تازه‌ای فرارسیده که دیگر به خاطر ترس از سردی هوا، شعله‌های آتش خاموش نمی‌شوند و همچنان می‌سوزند مانند جرقه‌هایی که به شدت می‌درخشند.

هوش مصنوعی: درخت چناری که از گرما و تابش آفتاب شاخ و برگش را به سمت تابستان دارد، دیگر نمی‌تواند در خارج از فصل بهار، به همین حالت زیبا باقی بماند.

هوش مصنوعی: بگو چرا آتش به سوی آسمان می‌رود، اگر نمی‌خواهد از خداوند قدرتمند ترسیده باشد.

هوش مصنوعی: اکنون به محبت و مهربانی پناه می‌برم و در سایه‌سار خورشید آسمان به آرامش می‌رسیم.

هوش مصنوعی: ستاره درخشان آسمان، حتی اگر در روز هم دیده نشود، می‌تواند به روشنی وجود درونی من اشاره کند.

هوش مصنوعی: کشتی‌ای که در آن مجموعه‌ای از معانی و مفاهیم نهفته است، مانند کشتی‌ای نیست که فقط باری پر از خارهای سرخ را حمل کند.

هوش مصنوعی: مدت زیادی نخواهد گذشت که زیبایی شعرش همانند حبابی ناپایدار و بی‌ثبات خواهد شد و درون او را مسخره می‌کند.

هوش مصنوعی: با برقراری عدالت در زمین، زندگی انسان‌ها به رفاه می‌رسد، همان‌طور که لاله‌ها بدون نقص و عیب از باغ گل می‌رویند.