هوش مصنوعی: ای خورشید، که نور و زیبایی‌ات در حصار حسن تو محصور شده، چنگال خورشید بر زیبایی‌ات بی‌اثر است.

هوش مصنوعی: دل من تحت تأثیر زیبایی تو قرار گرفته و نمی‌تواند از آن جدا شود، چنان‌که وقتی غباری بر چهره زیبایت نشسته باشد، نمی‌توان به آسانی آن را نادیده گرفت.

هوش مصنوعی: چهرهٔ تو می‌خواست که تاریکی شب را از دنیای من دور کند، اما شب به خاطر زیبایی تو دامنش را گرفت و با احتیاط در کنار تو ماند.

هوش مصنوعی: روز من با خط سیاه تو شروع شد و اشک‌هایم به اندازه ستاره‌هاست، پس تعجب نکن.

هوش مصنوعی: از همراهی با افرادی که صلاحیت ندارند، بپرهیز. ارزش خود را بشناس و اگر با کسانی می‌نشینی که زیبایی و اعتبار دارند، از آن‌ها بهره‌مند شو.

هوش مصنوعی: قد و قامت تو به قدری زیباست که گویی قیامت را به وجود آورده و چهره‌ات مانند آفتاب درخشان است. این زیبایی تو باعث شده که گناه را در کنار تو احساس کنم.

هوش مصنوعی: چرا گناهکار را مانند مصحفی که خط خورده است، در آغوش می‌گیری؟

هوش مصنوعی: از روی گل تو، خطی مانند سبزه کشیدم، هرگز گلی که سبزه آورد را ندیدم.

هوش مصنوعی: می‌گویند که سبزه زیباتر از گل خواهد شد، کسانی که از تحول و گذر فصل بهار آگاهند.

هوش مصنوعی: در فصل بهار، وقتی زیبایی تو را دیدم، برایم جالب بود که چگونه سبزه‌ها بعد از گل‌ها خود را نشان دادند.

هوش مصنوعی: جالب نیست اگر ناز تو باعث شکست من شود؛ چون تمام مشکلات من برعکس روزگار است.

هوش مصنوعی: وقتی که دل خود را از تو جدا کنم، تو که در فن عشق‌ورزی مانند گلی زیبا هستی و با سبزه‌ات چهره‌ات زینت یافته است.

هوش مصنوعی: خورشید با زیبایی تو به خود می‌بالد و ادعا می‌کند که باید همسر تو باشد. اما چرا خط زیبایت این‌قدر تنگ است و کار را چنین دشوار کرده؟

هوش مصنوعی: تا آن زمان که رنگ خط تو، مثل روز من را فراگرفته بود، آسمان به روی گل خورشید، زیبایی‌هایی را به تصویر کشید.

هوش مصنوعی: اگر اجازه بدهی، از تو می‌پرسم که آن خطی که به دور آن غدار کشیده شده، چه حالی دارد؟

هوش مصنوعی: شاید کسی که به من بد می‌گوید، در حقیقت تصویر درستی از خود را در آینه‌ای که خداوند در ذهنم گذاشته، نمی‌بیند. غبار و زنگار بر این آینه نشان‌دهنده ناهنجاری‌ها و ضعف‌های اوست.

هوش مصنوعی: زندگی پر از سختی و ناامیدی است، در حالی که ما با ضعف و ناتوانی مواجه‌ایم و محبت و زیبایی‌هات که همچنان درخشان و تابناک است، مثل آفتاب می‌درخشد.

هوش مصنوعی: نگاه تو مثل نور خورشید بر چهره‌ام تابیده و من هم در فکر و دل‌خوشی تو غرق هستم.

هوش مصنوعی: امام قلی خان، یک شخصیت برجسته و دلیر است که در دریا زندگی می‌کند و در سخاوت و generosity شهرت دارد. او مانند خورشید تأثیرگذار و نامدار است.

هوش مصنوعی: پادشاهی که دارای دانش و هنر است، رهبری بر تمامی جهان و نام‌آور همچون خورشید، سلطان محمد آصف نام دارد.

هوش مصنوعی: خورشید مقام و جایگاهی را که با نوک کلیدش از دستانش بر گرفته، از ظاهر و شکل مادی خود جدا کرده است.

هوش مصنوعی: تنها اوست که می‌تواند به کسی افتخار دهد و اگر به کلامش گوش دهی، متوجه می‌شوی که چه قدر ارزشمند است.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که نظم و ترتیب جهان به گونه‌ای است که تنها به واسطه زیبایی و ویژگی‌های نیکوی آن قابل درک و مشاهده است. به عبارت دیگر، جهان با ساختاری منظم و زیبا ایجاد شده که این زیبایی‌ها در تمام ابعاد آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم کار ستایش را به دست وی نسپارم، وقتی که او خود دنیای معنا را می‌سازد و قلمش بر جهان حکومت می‌کند؟

هوش مصنوعی: جایگاه دشمنش در حالی که در غم و اندوه است، مانند فصل پاییز و بارش باران درختان چنار است.

هوش مصنوعی: اگر دشمن مانند آفتاب بر آسمان هم برود، در نهایت به درگاه او می‌رسد و از او عذرخواهی می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر دشمن او از طول عمرش حسرت بخورد، از روی هوشیاری نادانی خود را انکار می‌کند.

هوش مصنوعی: همیشه در انتظار مرگ بود و بدون تردید، این انتظار چنان طولانی است که مانند شب غم‌انگیز می‌گذرد.

هوش مصنوعی: سر هرگز به خاطر چه چیزی بالا نمی‌آورد، زیرا از عظمت آسمان شرمنده نیست.

هوش مصنوعی: اگر وجودش در عالم خوشی و شادی نیست، پس چرا دست زیبا را در آن نقش بسته‌اند؟

هوش مصنوعی: ای دریا، تو با دل بزرگی که داری، شکایت من را بشنو، هرچند که ممکن است از شنیدن آن دل تو نیز غمگین شود.

هوش مصنوعی: من دیگر قدرت تحمل بیشتر از این را ندارم، مانند کسی که با دیدن معشوقش به شدت دلتنگ و بی‌تاب شده است.

هوش مصنوعی: در نهایت، هدف از نوشتن اعمال من چه می‌تواند باشد وقتی که گناه بر من نوشته شده و من در نظر دیگران گناهکاری غریب و دورافتاده به‌نظر می‌رسم؟

هوش مصنوعی: دل من به لطف تو وابسته شده و این وابستگی برای من عیب به شمار می‌آید. اگر بخواهم از این وابستگی شکایت کنم، به نوعی به کار خود لطمه زده‌ام.

هوش مصنوعی: دل من را به مانند دفتری برای ستایش تو قرار دادم، اما همچون دفتری که هر شب توسط آسمان بسته می‌شود، این را نپذیر.

هوش مصنوعی: من از زمانه شکایتی ندارم، زیرا مدح و ستایش تو را نوشته‌ام که برای من در این دنیا مانند جادوست.

هوش مصنوعی: از دشمن خود گله‌مندم، زیرا او همیشه نزدیک من نشسته و مانند آتش، به من آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: دلم می‌خواهد از مجالست تو جدا شوم و این را بگویم، اما عجیب است که صدای زاغ باعث می‌شود هزار بار گلستان را ترک کند.

هوش مصنوعی: اگر در برابر سختی‌های روزگار به سرم بیفتد، با وجود اینکه مظلوم واقع شده‌ام، دشمن نادانم چه کار می‌تواند بکند که مرا بیشتر سرزنش کند؟

هوش مصنوعی: مدح و ستایش تو و من به خاطر این موضوع چنان عجیب نیست که بر سر بهار کف بزنیم.

هوش مصنوعی: اگر کسی مثل من همیشه غم روزی را داشته باشد، تقصیر احسان و بخشش خود را بر گردن خدا نگذار.

هوش مصنوعی: همواره از آن روز غمگین هستم که برای من در این دنیا غم و اندوه به وجود آوردند و هیچ‌گاه در این سرزمین احساس آرامش نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من در این شعر کوتاه نتوانستم به خوبی تو را ستایش کنم، بنابراین به دعا کردن برای تو بسنده کردم.

هوش مصنوعی: ای تو که در میان مردم همتایی نداری، همواره آرزوی دلت برای داشتن کسی در کنارت باد.