هوش مصنوعی: در چهره زیبا، بهار جدیدی آغاز شده است، گلی که به رنگ خون، هزاران دست را زینت داده است.

هوش مصنوعی: آب رنگ چهره معشوق را از بین برد و این حیرت‌انگیز است که گل از آب پرورش یافته، چنین در چهره معشوق جا گرفته است.

هوش مصنوعی: به خاطر طمع و حرص چیدن گل، ممکن است در چمن به جای سبزه، چیزی دیگر بروید. از این رو، باید از دشت و مرغزار دوری کرد.

هوش مصنوعی: با بارانی که ابر بر روی گل می‌ریزد، صبح زود، نوید بهار آغاز می‌شود و این نشانه‌ای از صبر و آرامش است.

هوش مصنوعی: ای خداوند، چگونه گل‌های شکفته در چمن از نسیم چه حالی به دست می‌زنند؛ چنار نیز در حیرت به این منظره نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: در این فصل که همه افراد در کنار محبوبشان هستند، تنها من هستم که با غم و اندوه خود تنها مانده‌ام و این حالت را از هر طرف تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: دست من به خاطر کوتاهی به گریبانم نمی‌رسد و از سر جنون به سوی آغوش محبوب می‌روم.

هوش مصنوعی: من از دست خودم چه می‌توانم بکنم، وقتی که مانند درخت چنار از باد و نسیم می‌لرزم و به طور ناخودآگاه تحت تأثیر قرار می‌گیرم.

هوش مصنوعی: کافی نیست که فقط لباس من را بکشید، اگر مثل درخت چنار باشم، هزار دست از بدنم خواهد روید.

هوش مصنوعی: می‌گویند که وقتی دستان زیبای معشوقه را ببینی، معمولاً از کار دست خود باز می‌مانی و به این عادت دچار می‌شوی.

هوش مصنوعی: چندین بار که جدایی باعث زخم و آزار شده، حالا که عشق به من آسیب زده، این زخم عمیق‌تر شده است.

هوش مصنوعی: من در غم دوری محبوبم بسیار ناراحت و غمگین هستم. دستم را ببین که چطور به سرم می‌زند، زیرا تنها کسی که این کار را می‌کند، کسی است که در سوگ و اندوه به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: من با افتخار دستانم را به دامن پادشاه دین سپرده‌ام و این افتخار را بر سرم دارم.

هوش مصنوعی: پادشاهی که در دوران بخشش و نیکوکاری‌اش، هیچ‌کس را از خود ناامید نمی‌کند و همواره منتظر کمک و دستگیری از دیگران است.

هوش مصنوعی: اگر قدمی در این مسیر برنداری، نعمت او را از دست خواهی داد و در زمان خلقت به دوری و فرار از او خواهی افتاد.

هوش مصنوعی: این شعر به تصویر کشیدن احساساتی عمیق دربارهٔ عظمت آسمان و زمین اشاره دارد. شاعر به طور نمادین به این نکته می‌پردازد که آسمان بر زمین، که همچون بنده‌ای در برابر اوست، حس خاصی دارد. این احساس به مراتب بزرگ‌تر از آن چیزی است که می‌توان دید و درک کرد. آسمان با زیبایی و شکوه خود، در واقع امری فراتر از آنچه در ظاهر می‌بینیم، تعبیری از وجود و زندگی است.

هوش مصنوعی: دست خداوند به خاطر generosity و بخشندگی‌اش، از شدت فشار و بار سنگین، بالا رفته و به ما رحم کرده است.

هوش مصنوعی: اگر چرخ فلک وجود نمی‌داشت، چه بود که او بر آن تکیه کند و به آن امیدوار باشد؟

هوش مصنوعی: در اینجا به توضیح یکی از جنبه‌های انسانی اشاره شده است. شخصی از روی حرص و کنجکاوی، به دنبال شناخت و درک عمیق‌تری از زیبایی‌ها و موجودات است. این جستجو در واقع نشان‌دهنده اشتیاق و تمایل او برای کشف و فهم بهتر دنیای اطرافش می‌باشد.

هوش مصنوعی: ای دل، از درگاه امام رضا روی نگردان و دامن او را رها نکن. دستت را از حمایت ایشان کوتاه مکن.

هوش مصنوعی: اگر دامن پیامبر و ولی را به دست آورده‌ای، خداوند تو را از زمین و چپ و راست حمایت کرده است.

هوش مصنوعی: ای شاه، اگر حاتم را می‌دیدی، هرگز دستت را از آستین بیرون نمی‌آوردی، چرا که از شرم دست به خیری نمی‌زدی.

هوش مصنوعی: اگر روز و شب از چنگ زمانه رهایی یابند، تو با دستانت می‌توانی بر سینه شب و روز مانع ایجاد کنی.

هوش مصنوعی: فرزند آن فرمانروا تو هستی که خداوند دست خود را در آنجا قرار داده است.

هوش مصنوعی: بخشش تو به قدری زیاد است که نمی‌توان آن را با هیچ عددی اندازه‌گیری کرد، زیرا هرگز از دریافت نعمت‌ها باز نمی‌ماندی حتی زمانی که حساب و کتاب آنها را می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای شاهان، امروز در فن شعر برای تو مدحی آورده‌ام و این کار را با دستانی پر از توانایی انجام داده‌ام.

هوش مصنوعی: از آسمان هدف را به دست می‌آورم و بر روی کاغذ می‌نویسم مانند سوارکاری که افسار در دست دارد.

هوش مصنوعی: سخنم به قدری شیرین و دلنشین بود که باید آن را به گونه‌ای با احتیاط و علاقه‌مندی نوشید و لذت برد؛ مانند کودکی که از شیر مادرش بهره‌مند می‌شود.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه شاعر در وضعیتی فقیرانه به سر می‌برد، اما به خاطر شکرگزاری خداوند، هیچ‌کس از کمک به او احساس شرمندگی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در آغوش ستایش تو، به فکر تو بودیم و آن‌چنان در نظم شعر غرق شدیم که به این خاطر دست به قلم بردیم.

هوش مصنوعی: اگر در دفتر دشمنی تو نقصی بر نام نیک من بنویسند، من درد و رنج خود را از آستینم به نمایش می‌گذارم و در حصار دستم قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: من یک مداح دربار تو هستم و آن مدح و ستایشی که درباره‌اش گفته می‌شود، مربوط به کسی است که بزرگانی او را با بوسه می‌ستایند.

هوش مصنوعی: گلدسته‌ای که در باغ صدارت قرار دارد و تمامی زیبایی‌ها و ثروت‌های آسمانی را از ابرها به زمین می‌ریزد، زمانی که دست نثار می‌شود.

هوش مصنوعی: هر کس که بر فراز آسمان‌ها برود و علم و دانشش را به اوج برساند، قدرت و توانایی او همچون ستاره‌ای در آسمان نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: در دنیای بخشندگی، دریایی از نیکویی وجود دارد. اگر محبت و عشق را از او بگیری و به دیگران برسانی، این کار باعث اعتلای نام و یاد تو خواهد شد.

هوش مصنوعی: زمانی که نوبت لطف و مهربانی او فرا رسید، بدون اینکه به هنر خود ببالد یا خود را برتر از دیگران بداند، از دامن هنر خود را کنار کشید.

هوش مصنوعی: جهانیان در دل شب‌های تاریک به فکر حفظ و بقای خود هستند و برای این کار تلاش می‌کنند.

هوش مصنوعی: وقتی که درباره تو تعریف نمی‌کنم، به خاطر بزرگواری‌ات فرصتی برای زیارت تو به من عطا شده است، ای پادشاه.

هوش مصنوعی: اگر در کنار حفاظت او غبار، گودالی از من باشد، بعد از آن دیگر بادی بر غبار نخواهد وزید.

هوش مصنوعی: اگر کسی برخلاف طبیعت خود عمل کند، در این صورت نمی‌تواند به سادگی تغییر کند و رفتارهایش تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که مردم به زبان بیاورند که کسی بالای دست خداوند پروردگار را ندیده است.

هوش مصنوعی: در برابر مرگ، دشمن تو و خود تو تا روز قیامت در معرض آزمون و چالش‌های زندگی قرار دارید.