هوش مصنوعی: چقدر نگاه تو باعث آزار دیگران می‌شود! من در برابر چشمان تو، با وجود شلوغی و هیاهوی بازار، همچنان مشغولم.

هوش مصنوعی: اگر واقعاً این گفته درست باشد که مردم می‌گویند خواب و خیال، گاهی از بیداری و واقعیت بهتر و نیکوتر است.

هوش مصنوعی: چرا وقتی چشمان سیاه تو به خواب رفته‌اند، دل عاشقان را آتش نمی‌زنی و آن را نمی‌سوزانی؟

هوش مصنوعی: من به قدری به تو وابسته‌ام که اگر یک لحظه از تو دور شوم، زندگی‌ام به طور کامل زیر و رو می‌شود و آرزو می‌کنم که از آن فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: تو آن‌قدر تندخو هستی که اگر بفهمی من چه احساسی دارم، سریعاً آن را از دل من خارج می‌کنی.

هوش مصنوعی: جالب نیست اگر موهایی که مانند شب تاریک است، چهره‌ای به زیبایی ماه را هر لحظه در خود پنهان کند.

هوش مصنوعی: من شنیده‌ام که داشتن زلف زیبا و فریبنده تو در شب و مه، چیز خوبی نیست، زیرا این زیبایی می‌تواند عواقب سختی به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: چشمم مانند آسمانی پر از ستاره خواهد شد زمانی که تو نقابی بر چهره‌ات بگذاری.

هوش مصنوعی: به راستی که وقتی خورشید بر چهره می‌تابد، حجاب ستاره‌ها از بین می‌رود و زیبایی‌اش نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: آفتاب در کوچه و خیابان‌های تو آن‌قدر سوزان و داغ شده که هر قدمی که برداشته می‌شود، حس می‌شود دیوارها هم به خاطر گرما و شدت تابش به عقب می‌نشینند.

هوش مصنوعی: خداوند را به خاطر چشمان سحرآمیز تو ستایش می‌کنم، که زیبایی‌ات از درد و رنجی که دارند، بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که در شب جدایی تو هستم، اگر چشمانم از اشک پر شود و خون از روی من بریزد، دیگر گریه نخواهم کرد و خون از من جاری خواهد شد.

هوش مصنوعی: بله، از منبعی دیگر می‌تواند سر بزند و گاهی هم که به منبعش آلودگی نمی‌زنند.

هوش مصنوعی: اندیشه و یاد تو در دل من مانند است نشانی که باغی زیبا را در جهنمی دفن کرده باشند.

هوش مصنوعی: آسمان شب و روز در رنگ تیره و عمیق خود غرق شده است، اما تو که بر روی زمین جا داری، به چه دلیلی در این حالت قرار گرفته‌ای؟

هوش مصنوعی: هر چه بیشتر از دوری چهره‌ات بگویم، در چشمانم از شدت غم، گویی گل نیلوفر در آب رشد کرده است.

هوش مصنوعی: نکشتن کسی از سر رحم و شفقت نیست. آیا تو نمی‌خواهی که من را هم به حساب کشتگان خودت نیاوری؟

هوش مصنوعی: دل من هنوز با هیچ غمی آشنا نشده است، نه به این خاطر که غم نخورده‌ام، و نه اینکه بر درد و رنجی چیره نشوم.

هوش مصنوعی: برای اینکه غمی را که هیچ وقت ندید‌ه‌ای فراموش کنی و آن را با غم جدیدی که به وجود می‌آید جایگزین کنی.

هوش مصنوعی: شب من به صبح تبدیل نمی‌شود، به نظر می‌رسد که شانس من از دست رفته و از سپیده‌دم تا ستاره‌ای که شبیه مسمار است، بی‌فایده می‌گذرد.

هوش مصنوعی: اکنون که زندگی همچنان در حال چرخش است و صبح‌هایی را پشت سر می‌گذارد، دیگر فایده‌ای ندارد که ای دل، مدام ناله و زاری کنی.

هوش مصنوعی: تو که دیگر امیدی به وجودت نیست، تلاش کن که صبر کنی؛ زیرا چه چیزهایی آسان‌ترند و چه چیزهایی سخت‌تر.

هوش مصنوعی: دیگر از شکایت و گله‌گذاری درباره‌ی شاهی که دستش را از ظلم و ستم نمی‌کشد، دست برنخواهی داشت.

هوش مصنوعی: علی (ع) در مرتبه‌ای است که هیچ‌کس جز خداوند نمی‌تواند کمالات او را بشناسد و اندازه‌گیری کند، زیرا این کمالات بسیار زیاد و بی‌نظیرند.

هوش مصنوعی: آیا از وجود تو چنین شکی هست که مانند آهویان تاتاری، به طرز پنهانی از بین مردم دور بیفتند؟

هوش مصنوعی: هرچند که طبیعت من مانند طوطی است و در جایی که گل‌ها و بلبل‌ها هستند، از تلخی و نارسایی می‌نالد و شکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر شعری که نوشته‌ام را زیر آفتاب روز قیامت قرار دهی،‌ آن دیگر مانند کاغذ خشک و بی‌حالی نخواهد بود که برگردد و زندگی بگیرد.

هوش مصنوعی: اما من چگونه می‌توانم مدح و ستایش تو را به درستی به جا آورم؟ زیرا تنها خداست که لایق چنین ستایش‌هایی است و تو شایسته بهترین توصیف‌ها.

هوش مصنوعی: به جز این که لب‌های خندان محبوبم مانند یاقوت درخشان است، چیزی دیگری نیست؛ و تا وقتی که چهره‌ام زرد است، مانند گل اناری نخواهد بود.

هوش مصنوعی: تنها زمانی که شب و روز به هم پیوسته باشند و از چهره و موهای او روشنی و تاریکی را دریافت کنند.

هوش مصنوعی: مبادا که داغ دل من را فراموش کنی، زیرا من از آشنا شدن با تو زنده‌ام، مثل مرهمی برای چهره‌ای تاریک.