هوش مصنوعی: بار دیگر من هستم که در کوی محبوبم، بدون اراده و اختیاری، پا بر زمین گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: در باغ وسیع جهان، من مانند گل می‌سوزم و در آتش اشتیاق هستم. اگرچه خارها زیر پایم هستند، اما این آتش نمی‌تواند بر سرم تاثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: روزی که در مسیر عشق او، بار سنگین وجودم را به دوش نیاورم، در آن روز از دوری او مانند همدمی ناهماهنگ رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: من بعد از مرگ هم چنان به یادش هستم که اگر بر سر مزارم پا بگذارد، حتی از جا هم بلند نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: به جنون توجه کن که ما یار خود را ندیدیم و چشمانمان را بستیم تا تصویر یار نتواند به خارج درآید و بر زمین بیفتد.

هوش مصنوعی: من به خاطر اتفاقات سخت و زیان‌آور، حس می‌کنم که هیچ‌گاه بخت من به برکت و شادی نمی‌رسد و این مرا غمگین کرده است.

هوش مصنوعی: جهان به قدری تنگ و سخت است که نمی‌توانم اشک‌های خونینم را از چشمانم بریزم.

هوش مصنوعی: خاری در پایم است که چرخ زمان به من ظلم می‌کند. اگر بخواهم، می‌توانم در میان گل‌ها قدم بزنم.

هوش مصنوعی: گام اول من هیچ همتایی نداشت، جز اینکه رد پای من مرا در محاصره­‌ای قرار داد.

هوش مصنوعی: عشق راهی است که باید در آن قدم گذاشت، اما من می‌دانم که نمی‌توانم به آنجا برسم، چون هنوز آماده نیستم.

هوش مصنوعی: من تا به حال نتوانسته‌ام برای خودم به جای پا، یعنی به مقام بالا و محترم، سر پیدا کنم و همچنان در دنیای دشواری‌ها مشغول زندگی‌ام.

هوش مصنوعی: من چه دلیلی برای عذرخواهی دارم؟ خودم با اراده و انتخاب خود در کنار معشوقم مانده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر سرم را بیشتر از همه چیز ارزشمند بدانم، از آنجا که آن را در حرم امامان بزرگ و کوچک گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: سلطان علی موسی جعفر، که بر سرزمین آسمان‌ها با افتخار قدم می‌زند.

هوش مصنوعی: دریای بزرگواری که در آن دروازه سخاوت باز است، به اهل هنر و توانمندی، شانس و اقبال می‌بخشد.

هوش مصنوعی: بر آسمان، ستارگان به گونه‌ای درخشان جلوه‌گری می‌کنند و در حالی که نورشان به هر سو پخش می‌شود، در زیر آسمان، آرامش و ثباتی نیز وجود دارد که آن‌ها را در بردارد.

هوش مصنوعی: اگر شعله‌ای که جاودانه است، از آتش به باد سپرده شود، دیگر نمی‌تواند حراست کند و خویشتن را از شعله‌های آتش دور کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی بتواند فراتر از آسمان‌ها برود و به مرکز هستی برسد، باید از زمین برخیزد و پا به گل بگذارد.

هوش مصنوعی: اگر کشتی شکست و به اعماق دریا رفت، حتی نسیم هم نمی‌تواند بر احساسات و یاد او تاثیر بگذارد و آن را فراموش کند.

هوش مصنوعی: بخشش او آن‌قدر وسیع و گسترده است که مانند امواج دریا تا روز قیامت هرگز به کناره نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: هر روز غروب، آفتاب با ویژگی‌های عاشقانه‌اش، بر فراز کوه‌ها قدم می‌گذارد و از وضعیت بی‌عملی و تنهایی رهایی می‌یابد.

هوش مصنوعی: در زمانیکه عدالت برقرار است، پرندگان بدون اجازه باغبان‌ها بر درختان نمی‌نشینند.

هوش مصنوعی: در زمان او، چشمش مانند دوختی بر روی رشته‌ای نازک بود، و به واسطه‌ی وزش نسیم بهاری، از شاخ blossomed، شکوفه‌ای چید.

هوش مصنوعی: اگر دو روزی در چرخش آسمان، کسی به مقام قضاوت نشسته باشد که مخالف اوست، این مقام و اعتبارش پایدار نخواهد بود.

هوش مصنوعی: غضب او چنان قدرتی به چرخ داده است که تا روز قیامت بر سر آتش سوزان قرار خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها مانند شکوفه‌ها از باد می‌ریزند، اگرکه باد بر طارم نیلی فشار آورد.

هوش مصنوعی: اگر گل به خاطر عشق او، لباس زیبایی نپوشد، دیگر در باغ گلستان یازده پای نخواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، تو آن کسی هستی که خداوند، به خاطر بزرگی و مقام جدت، تو را به جایگاه رفیع خود قرار داده است.

هوش مصنوعی: به سوی آستان بلند تو، آسمان حرکت می‌کند، ولی هرگز از راه رفتن نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: هر کس که به درگاه تو نزدیک می‌شود، همچون من، با هر قدمی که بر زمین می‌گذارد، از تو دورتر می‌شود و بی‌برکت می‌گردد.

هوش مصنوعی: اگر خبر برسد که به کوی تو می‌رسد، به جای اینکه دست از نوازش شیرخوار بر داری، پای خود را از آنجا بر مکن.

هوش مصنوعی: از ابتدا مشخص بود که تو بر زمین قدم نمی‌گذاری، به همین دلیل آسمان را بدون محور پا نیافرید.

هوش مصنوعی: بهتر است بندگان در حضور خداوند در پاهای خود به جای نشستن بر سر بساط او، از غیبت و دوری بپرهیزند.

هوش مصنوعی: دشمن تو به خاطر فرار از تو در شکم مادرش مانند هزارپا به طور کامل و همه جانبه در حرکت است.

هوش مصنوعی: اگر تو در زندگی تصمیم بگیری که چگونه عمل کنی، شب و روز به تبعیت از آن، در کنار هم خواهند بود و معنای خود را از دست خواهند داد.

هوش مصنوعی: از ذره‌ای از صبر و شکیبایی تو، زمین را به زیر پای خود می‌آورد و حتی آب را هم برای چهارپایان نرم و آرام می‌کند.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که قلم بیهوده‌ام دیگر در مسیر ستایش تو، ای شاهوار، نوشته نشده است.

هوش مصنوعی: شعر من هنوز از عشق و زیبایی‌های تو الهام می‌گیرد، با این‌که عطای تو به من بسیار و بی‌پایان است.

هوش مصنوعی: کلک ضعیف من در اثر فشار و سختی، به حالت بارداری درآمده و توانایی حمل بار سنگین را ندارد، به طوری که مثل زنی که در انتظار زایمان است، به دختران جوان می‌ماند و به زحمت می‌تواند بار را به دوش بکشد.

هوش مصنوعی: اکنون چگونه می‌تواند باد به حرکت درآید در حالی که هزار پای به خاطر پویایی‌اش وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: ای پادشاه، به خاطر ضعف حال و ناتوانی بدنی‌ام، از درگاه تو ناامید شدم و نمی‌توانم به هدفم دست یابم.

هوش مصنوعی: از این سرزمین تیره و غم‌انگیز، کاش مرا بیرون بیندازد؛ می‌گویند که چشم‌ها نمی‌توانند جایی را ببینند که در آن سایه‌ای از پا وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از ضعف و ناتوانی‌ام برخواستم، حتی اگر غبار پای کسی بر دامنم بیفتد.

هوش مصنوعی: با این که او ظاهری ناتوان و بختی نامساعد دارد، اما هنوز هم آرزوی من به قوت خودش باقی است.

هوش مصنوعی: شاید در آن حرم دوباره به کمک صاحب آنجا برسم، ای پادشاه.

هوش مصنوعی: مردم امید خود را به درگاه او می‌سپارند و هیچ‌جایی جز آستان او به انتظار نخواهند ایستاد.

هوش مصنوعی: خورشید آسمان، قدرتی دارد که می‌تواند ذره‌ای کوچک را به درخشش خورشید تبدیل کند و این توانایی از ابتدای وجودش در کنار او بوده است.

هوش مصنوعی: هر کس که سر بر خاک درگاه تو می‌نهد، در نهایت نمی‌تواند بر بلندی آسمان استوار بایستد.

هوش مصنوعی: در زمان‌هایی که مهربانی و بخشش در حال وقوع است، انتظار برای دریافت این نعمت‌ها، خودبه‌خود از بین می‌رود و نیازی به یادآوری ندارد.

هوش مصنوعی: این بیت به شخصیت ابوطالب اشاره می‌کند، که به عنوان یک مقام بزرگ و محترم در دنیا شناخته می‌شود. او با قدرت و تأثیر خود، بر فراز آسمان‌ها و جهان نمایان است. در واقع، او به عنوان یک ستاره درخشان در آسمان کائنات به شمار می‌آید که بر دیگران تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: وقتی که من او را ستایش می‌کنم، هیچ‌کس نمی‌تواند در مهمانی‌اش بایستد، زیرا او مثل روزی است که در آن هنوز تاریکی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: زمانی که من او را ستایش می‌کنم، می‌بینم که هیچ کس در زمین مانند او کلامی نداشته که بتواند به گفتن صفات او بپردازد.

هوش مصنوعی: ای آسمان عزیز، هنگامی که خورشید با درخشش خود مانند سائلان به زمین می‌رسد، روزی پر برکت و نیکو برای تو فرامی‌رسد.

هوش مصنوعی: من به هیچ جشن و مهمانی که متعلق به تو نباشد نمی‌روم، حتی اگر مجبور شوم و بر آتش هم پای بگذارم.

هوش مصنوعی: بله، کسی که در حماسه و کارزار به میدان آمده، اجازه نمی‌دهد که در مجالس و محافل دیگران شرمنده و خوار شود.

هوش مصنوعی: فردی که مورد ستایش من قرار می‌گیرد، کسی است که به درستی و با آگاهی سخن می‌گوید، نه کسی که گاهی حرف‌های بدون پایه و اساس می‌زند یا فقط به دنبال جلب توجه است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس ارزش ستایش من را نمی‌داند، اگر من همچون دزد بر در خانه‌ام بایستم.

هوش مصنوعی: من شاعرم، اما افرادی که با رفتار و تفکر نادرست خود مثل مور که در رفت و آمد است، به هزار مشکل و چالش دچار شده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر شکم، سینه خود را به نمایش می‌گذارند و در این راه، چنان مسیر را طی می‌کنند که مانند ماری که بر روی پاهایش حرکت می‌کند، نیستند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که مردم شهر از رفتار یا حالت کسانی که در حال حرکت هستند، شرمنده و خجالت‌زده شده‌اند. به عبارتی، زشتی یا نقصی در رفتار آنها باعث شده که دیگران احساس ناامنی یا شرمندگی کنند. همچنین، این افراد که در تلاش و کوشش هستند، همچنان به راه خود ادامه می‌دهند و از این موضوع ابایی ندارند.

هوش مصنوعی: این آب، از درد و مصیبت آن‌ها می‌ریزد، همان‌گونه که پاهایشان زخم‌دار و پر از درد است. آن‌ها به حال خودشان سخت گریه می‌کنند و ناله‌ی جانسوزی دارند.

هوش مصنوعی: کسانی که دچار اعتیاد هستند، همچنان به رفت و آمد و حضور در مکان‌ها ادامه می‌دهند. اگر این افراد کمتر در این مکان‌ها رفت و آمد کنند، نشانه‌های اعتیاد و آثار آن بر روی آن‌ها نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: چون کوکنار تلخ باقی مانده، در تلاش هستند و در حال ایجاد شکاف‌هایی هستند، مانند سرکه‌ای که در کنار پای کسی قرار دارد.

هوش مصنوعی: من خودم را به خاطر درد و نانی که بر من سخت شده، به زحمت می‌اندازم و با تلاش خود، خود را از بلایایی که دچارش هستم، رهایی می‌بخشم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که باید از میان شعر و ادبیات خود را بیرون بکشیم و از آن جدا شویم، زیرا همچون کسی هستیم که نمی‌تواند به درستی از شعر فاصله بگیرد و از آن کنار بایستد. به عبارت دیگر، گویا شاعر در تلاش است تا خود را از دنیای شعر دور کند، اما نمی‌تواند به آسانی از آن جدا شود.

هوش مصنوعی: با وجود این که شاعران در شعر و علوم به مقام بلندی رسیده‌اند و دانشمندان در فضایل و ویژگی‌های برجسته خود از مردم پیشی گرفته‌اند، اما من در پی چیز دیگری هستم.

هوش مصنوعی: امروز من در دنیای نوشتن و سخن گفتن حضوری پررنگ دارم و در این مسیر به خوبی قرار دارم.

هوش مصنوعی: اشعار من در سرزمین‌های عراق و خراسان انتشار یافته و حالا در هند و سرزمین‌های مغول هم جا گرفته است.

هوش مصنوعی: اکنون دانشمندان در تلاش‌اند که نوزادان را بپرورانند و به آنها کمک کنند تا ذهن مستحکم و پایداری داشته باشند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خود بگیرد، مانند سحر سامری است که در هر مکانی که این سخن شیرین گفته شود، تأثیر خود را خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: افرادی که در این زمین با قدرت و اقتدار قرار دارند، به تدریج پسرفت می‌کنند و جایگاهشان کم ارزش‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: بله، کسی که با تلاش و کوشش خود به مقصد می‌رسد، حتی اگر به آرامی و بدون عجله حرکت کند، بهتر از کسی است که با سرعت و بدون توجه به مسیر پیش می‌رود. در حقیقت، رسیدن با پشتکار و صبر ارزش بیشتری دارد تا رسیدن سریع و سطحی.

هوش مصنوعی: تیغ هندی در میان خوب است، اما تا زمانی که ذوالفقار را در میان نگذارد، ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: نباید به جنگی پرداخته شود که با من به خشم و دشمنی وارد می‌شود. در میدان شعر، همواره پیگیر و استوار باش.

هوش مصنوعی: اگر کسی همچون رستم و اسفندیار را در میدان نبرد قرار دهد، تنها نتیجه‌ای که می‌تواند به دست آورد، نابینایی و عدم درک است.

هوش مصنوعی: من به آنانی که چنین می‌گویند، نمی‌مانم، مانند پیروان که از جایی که دیگران گذاشته‌اند، پا نمی‌گذارند و به راه خود نمی‌روند.

هوش مصنوعی: بدون کمک دیگران، نمی‌توانم از جایی که هستم حرکت کنم یا کاری انجام دهم.

هوش مصنوعی: من می‌گویم که این روش جدید در درختان گل‌بوته‌های زشت، زیبایی خاصی دارد و به این ترتیب، آن را تغییر داده است.

هوش مصنوعی: وقتی از خانه بیرون می‌روم، مانند افرادی که کور و ناامید هستند، گاهی به سمت راست و گاهی به سمت چپ می‌روم.

هوش مصنوعی: در کنار هم قرار می‌دهم چند کلمه‌ی زشت که معنای آن‌ها از کشیش در عبا یا پارچه‌ای متمایز می‌شود.

هوش مصنوعی: من به آرامی به سمت او می‌روم و اگر بخواهم از بام او پایین بیفتم، این کار را می‌کنم. اگر کسی به من بگوید که از کنار پایش دور شوم، به آن توجه نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: خیرترین کارها میان‌مایگی است، مصطفی (پیامبر اسلام) پیشنهاد می‌کند که از گفته‌اش دور نشوید و مراقب باشید که در مسیر افراط و تفریط نروید.

هوش مصنوعی: من درباره موضوعی صحبت می‌کنم که مانند شتری است که در کنار ستارگان در یک مسیر نمی‌تواند قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: این مشکل نیست، مشکل واقعی وقتی است که از جاده درست منحرف شویم و مانند شتری که در کنترل نیست، بی‌هدف و سرگردان حرکت کنیم.

هوش مصنوعی: اگر دانشی را که دارم، تنها یکی از صد نکته‌ام را بیان کنم، خرد و فهم من از ذکر آن حتی از بوسه هم عذرخواهی می‌کند.

هوش مصنوعی: من خود را در شعر مشهور کردم، زیرا هیچ‌کس مانند من از این دنیای ناپایدار استفاده نکرده است.

هوش مصنوعی: دوشیزگان روح من امروز به خاطر اراده تو به مانند جواهرات باارزش می‌درخشند.

هوش مصنوعی: در آستانه ی ستایش، همگی در یک قدم ایستاده‌اند و لحظه‌ای برای احترام به آنها در حال رفت و آمد هستند.

هوش مصنوعی: شعری از من به سرزمین خراسان تعلق دارد و ناپسند است اگر بزرگان آنجا به این شعر بی‌اعتنا باشند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در بیان احساسات و افکار، گاهی اوقات به طرز خاصی سخن می‌گوییم که ممکن است به دلیل قدرت قلم و استعدادمان، معانی عمیق‌تری را منتقل کنیم. هرچند که بعضی از نکات ممکن است به طرق مختلف و با ظرافت بیان شوند.

هوش مصنوعی: اما اگر من چیزی نگوییم، مخالفان خواهند گفت که این سکوت ناشی از ضعف و ناتوانی من است.

هوش مصنوعی: زمان دعا که فرا می‌رسد، بهتر است که احساسات و افکارت را به زبان بیاوری و از کوتاه‌گویی بپرهیزی.

هوش مصنوعی: تا وقتی که نقره‌کاری در مکان مقدس جایگاه پیدا کند، پایش در میدان نبرد محکم و استوار خواهد شد.

هوش مصنوعی: همواره در کنار تو باشد، ای جواد، دست حمایت و یاری، و هرگز اجازه نده که دشمنانت با قدرت و استواری بر تو تسلط یابند.

هوش مصنوعی: آسمان برای حامیانت گشوده شده و دست قدرت برای دشمنانت پایین آورده است.

هوش مصنوعی: دشمن تو باید همچون راست نشسته بر جاده باشد، زیرا هر چه خوب‌تر در مسیر قرار گیرد، از خاکساری و تواضع خود بهره‌مندتر خواهد بود.

هوش مصنوعی: کسی که مشتاق بوسیدن پای توست، از چنان آسمانی است که به خاطر عشق تو همیشه با عشق و شوق، از دوست نام می‌برد.