هوش مصنوعی: به قدری از چشمانم اشک ریختم که اکنون از دل پر از غم و درد، مانند چیزی که درون من است، بیرون می‌زنم.

هوش مصنوعی: اگرچه ظاهر آدم‌ها ممکن است زیبا و گرم باشد، اما اگر درونشان پر از درد و رنج باشد، شاید برای عاشقان این مهم نباشد که ظاهر و باطن چه تفاوتی دارد.

هوش مصنوعی: سخنان من بوی غم و اندوه می‌دهد، چون همواره در دل خود درد و رنج دارم.

هوش مصنوعی: چنان از عذاب دوری بر سر خاک ریختم که گویی مرگ و زندگی را زیر چشمانم جاری کرده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی در آب غرق می‌شوم و گاهی در خاک پنهان می‌شوم، مانند مروارید در دریا و گوهر پنهان.

هوش مصنوعی: اگر به مقدار کمی آب، آسمان دست یازد، پس چرا صورت خود را از خون می‌شویی؟

هوش مصنوعی: برای تهیه لباس و نان، مانند لباس و نان، دست و پای افرادی که بی‌اخلاق و پست هستند را می‌بوسم.

هوش مصنوعی: به لباس نازک و کم‌دوام من، نشانه‌های مختلفی وجود دارد که نشان‌دهنده‌ی دردها و مشکلات متعدد زندگی‌ام هستند.

هوش مصنوعی: وقتی من به خاطر مرگ استاد علم، لباس سیاه می‌پوشم، چون آسمان هم باید غمگین و تیره باشد.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چه خطایی مرتکب شده‌ام که این‌گونه از من دوری می‌کنی، اما می‌دانم که زندگی به شکلی ناموزون و بی‌نظم پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: آسمان چه کار می‌تواند بکند که من از غم و اندوهم بیرون بیایم؟ آیا می‌تواند لباس من را از اشک‌هایم رنگین کند؟

هوش مصنوعی: ای دل، سکوت کن و گناه خود را به گردن دیگران نینداز، گاهی تقصیر را به گردن تقدیر می‌گذاری و گاهی به شانس خود، اما باید خود را مسئول بدانی.

هوش مصنوعی: اگر آسمان بر ما سخت بگیرد و ما را آزارد دهد، من به خاطر ستایش شاه شهیدان، خود را فریب نخواهم داد.

هوش مصنوعی: پادشاهی که هر صبح در آفتاب زیبایی چهره‌اش، خورشید از شرم به زمین می‌افتد و دامن آسمان را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر صبح با نوری خاص و زیبا نمایان شود، دیگر هیچ قدرتی نمی‌تواند بر آن تأثیر بگذارد و آن را تغییر دهد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی، سرنوشت به تو توجه می‌کند و مدار عشق آسمان از درگاه تو دور نخواهد شد.

هوش مصنوعی: در صبح زمانی که در دریاچه افکارم غرق می‌شوم، به یاد تو که تفکر را زیبا می‌کند، اشعاری می‌سرایم.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای که برای گردش در ملک اعلی، به منظور تجلی و ظهور، در دل من یاد و خاطره‌ای از آسمان و معانی آن به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: ضمیر من که تیره‌تر از چاه بیژن است، اکنون به آفتاب، روشنی و نور می‌بخشد.

هوش مصنوعی: من از تاریکی قبر نمی‌ترسم، چون دیگر با چنین ذهن و اندیشه‌ای در آنجا دفن می‌شوم.

هوش مصنوعی: من به اختیار خودم از خاک درت جدا نیستم، چون در دست غم، تقدیرم به دست فلک پایین است.

هوش مصنوعی: من انتظار دارم که اشک‌های من همچون رودخانه‌ای که از خاک عبور می‌کند، از رنج و حسرت من بگذرد.

هوش مصنوعی: به گوشه‌ای از دل که پر از غم است و خون می‌ریزد نگاهی بینداز؛ آنجا که یادداشت‌هایی از عشق و دوستی بر آن نوشته شده است.