هوش مصنوعی: آینه را برداشتم تا واقعیت وضع خود را ببینم، اما از ضعف خود، تصویرم را در آینه نمی‌توانم مشاهده کنم.

هوش مصنوعی: همیشه در حال گریه‌ام و دلیل خاصی برای آن نمی‌بینم، مثل کودکی که در آتش گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: از سختی‌ها و فشارهایی که زندگی به من وارد کرده، اکنون در حال خمیدگی هستم. اما این خمیدگی از زمانی شروع شد که مادرم مرا به دنیا آورد، درست مانند خمیدگی هلال.

هوش مصنوعی: پرهایم از دست مردم آسیب دیده، بنابراین از آن‌ها فاصله می‌گیرم. دورتر نشسته‌ام تا کسی که بالش را می‌شکنند، به من نزدیک نشود.

هوش مصنوعی: من هیچ جا قدم نگذاشتم، زیرا روزگار تاریک و دشوار به سراغم نیامده است، مثل سایه‌ام که همیشه با من است.

هوش مصنوعی: در دید من، دنیا به گونه‌ای تیره و مبهم شده که در هر روز و شبی که می‌گذرد، فقط یک تصویر ثابت را می‌بینم.

هوش مصنوعی: به خاطر ناراحتی و اندوه زیادی که دارم، عمیقاً آه کشیده‌ام و این اندوه چنان شدید است که مثل آتش در درونم شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی خون پاک به زمین ریخته می‌شود، مانند آبی که بر روی خاک می‌ریزد، آن زمین به جاهای جدیدی تغییر شکل می‌دهد. به عبارتی، اگرچه زمان ممکن است ما را به سفالی که از خاک ساخته شده تبدیل کند، اما این تغییرات به نوعی نشانه‌ای از زندگی و تحول هستند.

هوش مصنوعی: اگر من دو قدم بروم، بیشتر از بیست جا توقف می‌کنم؛ مثل پیرمردها، هرچند که خودم بیست سال سن دارم.

هوش مصنوعی: در اینجا، فردی احساس سردرگمی و ناآشنایی با وضعیت خود را توصیف می‌کند. او مانند کودکان که در بازی‌ها و فعالیت‌های خود از سمت راست و چپ نمی‌دانند، در بلاتکلیفی و عدم اطلاع از شرایط محیطش به سر می‌برد. این بیان می‌تواند نشان‌دهنده عدم توانایی فرد در درک اوضاع و تغییرات اطرافش باشد.

هوش مصنوعی: اکنون که طعم درد و رنج را احساس کرده‌ام، اگر هم بسوزم، باز هم لب به آب زلال نمی‌زنم.

هوش مصنوعی: من از خانه بیرون نمی‌آیم، چون به قدری زیاد بر روی بامم هجوم آورده‌اند که نگرانم.

هوش مصنوعی: بدان که ویژگی‌ای وجود دارد که زائر نمی‌تواند از کثرت ملک خارج شود و از باغ بهشت جلال دور گردد.

هوش مصنوعی: اگر وجود دو خدای بزرگ غیرممکن نبود، امام سوم همان امام دوم بود.