خواجه عبدالله انصاری » رباعیات شیخ انصاری (نقل از کشف الاسرار و انوارالتحقیق) » شمارهٔ ۷۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من آن توام تو آن من باش ز دل</p></div>
<div class="m2"><p>بستاخی کن چرا نشینی تو خجل</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر جرم همه خلق کنم پاک بحل</p></div>
<div class="m2"><p>در مملکتم چه کم شود؟ مشتی گل</p></div></div>

شمارهٔ ۷۲

من آن توام تو آن من باش ز دل
بستاخی کن چرا نشینی تو خجل
گر جرم همه خلق کنم پاک بحل
در مملکتم چه کم شود مشتی گل

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از رابطه عمیق و نزدیک میان خود و معشوق صحبت می‌کند. او از معشوق می‌خواهد که با او باشد و از خجالت نرود. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که حتی اگر برای عشقش خطاهایی هم مرتکب شود، باز هم زیبایی (گل) در زندگی‌اش کم نخواهد شد. این ابیات نشان‌دهنده عشق ناب و بی‌دغدغه است.

شمارهٔ ۷۰

شمارهٔ ۷۱

هوش مصنوعی: من و تو یکی هستیم، پس چرا از عشق و علاقه‌ام دوری می‌کنی و خجالت می‌کشی؟ بیا به هم نزدیک شویم.

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

هوش مصنوعی: اگر همه انسان‌ها را از گناه پاک کنم، در کشورم چه چیزی کم خواهد شد؟ فقط یک مشت گل.

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود؟ مشتی گل

شمارهٔ ۷۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده