ظهیر فاریابی » رباعیات » شمارهٔ ۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دی چشم تو را سِحر مطلق می زد</p></div>
<div class="m2"><p>مکر تو رهِ گنبد ارزق می زد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا داشتی آفتاب در سایه زلف</p></div>
<div class="m2"><p>جان بر صفت ذره معلق می‌زد</p></div></div>

دیوان ظهیر الدین فاریابی به اهتمام امیرحسین یزدگردی - طاهر بن محمد ظهیر فاریابی - تصویر ۲۶۴

دیوان ظهیر فاریابی (با فهرست کامل و مقدمه و مقابله و تصحیح و بحثی از شعر و شاعری در قرن ششم) به اهتمام هاشم رضی - ظهیر فاریابی - تصویر ۳۸۷

شمارهٔ ۳۶

دی چشم تو را سحر مطلق می زد
مکر تو ره گنبد ارزق می زد
تا داشتی آفتاب در سایه زلف
جان بر صفت ذره معلق می زد

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به زیبایی و جذابیت چشم معشوق اشاره می‌کند که او را به سحر و جادوی بی‌پایان تبدیل کرده است. همچنین، با اشاره به زلف معشوق و تأثیر آفتاب بر آن، احساس می‌کند که جانش تحت تاثیر زیبایی معشوق معلق است. به طور کلی، شاعر به مجذوب‌کننده بودن و فریبندگی معشوق پرداخته است.

شمارهٔ ۳۴

شمارهٔ ۳۵

هوش مصنوعی: چشم تو تمام جادوها را به خود جذب کرده است و فریبکاری تو راهی به سوی آسمان و نعمت‌های فراوان می‌گشاید.

دی چشم تو را سِحر مطلق می زد

مکر تو رهِ گنبد ارزق می زد

هوش مصنوعی: زمانی که تو در زندگی‌ام بودی، مانند تابش آفتاب در زیر سایه‌های موهایت، زندگی‌ام با زیبایی و لذت پر شده بود و همچون ذره‌ای در هوا، سبک و آزاد حس می‌کردم.

تا داشتی آفتاب در سایه زلف

جان بر صفت ذره معلق می‌زد

شمارهٔ ۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها