هوش مصنوعی: ای استاد عزیز، لطفاً دوباره به من نگاه نکن و محبت‌های خود را از من دریغ مفرما! طوطی من در قفس است و دیگر نمی‌تواند از من شکری بگوید.

هوش مصنوعی: من همچون سگی هستم که از دست قصاب زخمی شده‌ام و دردی عمیق در وجودم حس می‌کنم. چون جگر را می‌خورم، تو نیز از من جگری نخواهی گرفت و به من آسیب نزن.

هوش مصنوعی: در شب امید من، تو نوری فرح‌بخش در روز هستی. لطفاً روز و نسیم صبحگاهی را از من نگیری.

هوش مصنوعی: اگر من از دنیای تو جدا شوم، دیگر بین ما رابطه‌ای نخواهد بود. بنابراین تو نیز به امید دیگری از من فاصله نگیر.

هوش مصنوعی: ای تویی که من به خاطر تو زنده‌ام و جانم به تو وابسته است، ای ظهیر! تو که آوازه‌دانان را به گلشکرت می‌خوانی، نمی‌توانی از درمان‌کنندگانت دور بمانی.