هوش مصنوعی: من از دست هنرهای خودم ناله می‌کنم، چون هر کدام از آنها مرا ناراحت کرده‌اند و به صورت متفاوتی باعث پریشانی‌ام شده‌اند.

هوش مصنوعی: در عراق، داشتن هنری بزرگ‌تر از آنچه من دارم، ایرادی ندارد. اما در مورد این‌که چرا این لقب یا نام بر تو نهاده شده، از من چیزی نپرس.

هوش مصنوعی: هنر پنهان مانند پرنده‌ی افسانه‌ای است؛ زیرا هیچ‌کس نیست که توانایی تشخیص و تمایز آن را از خدمتکارش داشته باشد.

هوش مصنوعی: جسمم مانند موم در برابر عواطف دچار تغییر می‌شود؛ در این فکر هستم که چرا دلی که مانند فولاد است، آتش در آن قرار داده‌اند؟

هوش مصنوعی: چطور چمن زیبا و مرتب شده است، همچنان که نسیم طره‌های شمشاد را خوش حالت کرده است؟

هوش مصنوعی: دل من چه اندازه رنج کشید تا فهمیدم انسان از چه چیز به وجود آمده و پری از چه چیزی خلق شده است.

هوش مصنوعی: هیچ چیز در عراق ثابت و پایدار نیست، چه در همدان باشید و چه در بغداد.

هوش مصنوعی: من از هنر خود بهره‌ای چندان ندارم، خوشا که داستان شیرین و روایت فرهاد را دارم.

هوش مصنوعی: آنچه من از لطف و زیبایی‌های دنیا تجربه کردم، در واقع ناشی از بی‌محبتی پدر و ضربه‌هایی بود که از استاد خوردم.

هوش مصنوعی: حداقل داشته من شاعری است، خود ببین که چندین نوع از او فریاد برآورده‌ام.

هوش مصنوعی: هرگاه به یاد کسی می‌افتم، او حاضر نیست به من توجه کند و تا زمانی که بتواند، از من یاد نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: غزل، نوعی شعر است که می‌تواند زیباتر از سایر انواع شعر باشد، اما برای سرودن آن نیاز به مهارت و دانش خاصی است که هر کسی آن را ندارد.

هوش مصنوعی: عمر من به خرابی و ویرانی گذاشته شده است. چه کاری می‌توانم از خودم بکنم با این رنگ و بوی افرادی که در زندگی‌ام هستند، در حالی که آرزوی داشتن یک زندگی خوب و آباد را دارم؟

هوش مصنوعی: آیا می‌توانی مرا به چیزهایی که در کشمیر شیرینی دارند، و به زیبایی‌هایی که در نوشاد وجود دارد، راضی کنی؟

هوش مصنوعی: به همین مقدار از توصیف حال و وصف خوبان اکتفا کن و بیشتر از این نکوش، زیرا نمی‌توانم عمق احساسات خود را به زبان بیاورم.

هوش مصنوعی: بهترین گلی که می‌تواند از این باغ شکوفه بزند، این است که خود را بنده بدانم و در عین حال، سرسبزی و آزادی را بشناسم.

هوش مصنوعی: گاهی عنوانی به فردی آرام و بی‌خبر از دنیا می‌دهم و گاهی به شخصی مست و نادان خطاب می‌کنم که از درد آنچه که در اطرافش می‌گذرد بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: من هزاران دامن از جواهرات را برای آنان قربانی کردم، اما هیچ کس نتوانست به من شبیه باشد و در کنار من قرار گیرد.

هوش مصنوعی: من هزار شعر سرودم که از آن اشک‌ها ریزش کرد، چون تنها از چشم من کسی نمی‌تواند آبریزش کند.

هوش مصنوعی: در این دوران، هیچ کس را نمی یابم که به من کمک کند، و به همین دلیل، احساس می‌کنم که باید صدایم را به آسمان برسانم.

هوش مصنوعی: اگر لطف و توجه پادشاهی به من نرسد، همانند سازی که هیچ‌کس به نواختن آن توجهی ندارد، فریادهایم به جز صدای بی‌محتوا و توخالی چیزی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که سروری و پادشاهی کسی سزاوار و شایسته است که برای او هزاران خدمتکار و بنده مانند کیقباد و قباد وجود داشته باشد. به عبارت دیگر، از نظر شاعر، آن که لایق حکومت است، باید بر اطرافیانش تاثیر گذاشته و دارای مقام و ارزش بالایی باشد.

هوش مصنوعی: خداوندی که درک معانی و مفاهیم او به گونه‌ای است که مانند حساب و کتاب هفت آسمان می‌تواند یکی شود از هفتاد.

هوش مصنوعی: عشق و علاقه او به بخشندگی به گونه‌ای است که مانند دامادی که برای عروسی به خانه می‌رود، دچار خوشحالی و شادی می‌شود.

هوش مصنوعی: آسمان از تحمل بار سنگینش ناتوان است و سزاوار است که این موجود ضعیف و آن موجود قوی را در نظر بگیریم.

هوش مصنوعی: سرنوشت از پیش تعیین شده است و در جایی که فرمان الهی برقرار شود، اطاعت و خدمت به آن فرمان واجب است.

هوش مصنوعی: زمانی که زمان معرفی مقام محمودت اینجا فرا رسید، زمان دعاست. امیدوارم خدا در همه زمان‌ها برای تو تقدیر و حفظی مشخص داشته باشد.