فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بی چیزی من اگرچه پا بست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>غم نیست که تاب نیستی هست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با بی سر و پائی ز قناعت دایم</p></div>
<div class="m2"><p>سرمایه روزگار در دست مرا</p></div></div>

دیوان فرخی (غزلیات و قصاید و قطعات و رباعیات) به کوشش حسین مکی - فرخی یزدی - تصویر ۱۰۷

شمارهٔ ۲

بی چیزی من اگرچه پا بست مرا
غم نیست که تاب نیستی هست مرا
با بی سر و پایی ز قناعت دایم
سرمایه روزگار در دست مرا

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که حتی اگر بی‌چیز و ناتوان باشد، غم و اندوهی احساس نمی‌کند زیرا نفس وجودش برایش کافی است. او با همین وضعیت ساده و قانعانه زندگی می‌کند و می‌گوید که در دست داشتن قناعت، بزرگ‌ترین دارایی او در زندگی است.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: اگرچه در بی‌نهایتی در جا مانده‌ام و چیزی ندارم، اما نگران نیستم چون توانایی تحمل وجود نداشتن را دارم.

بی چیزی من اگرچه پا بست مرا

غم نیست که تاب نیستی هست مرا

هوش مصنوعی: با ساده‌زیستی و قناعت، همیشه ثروت و دارایی روزگارم را در دست دارم.

با بی سر و پائی ز قناعت دایم

سرمایه روزگار در دست مرا

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده