هوش مصنوعی: فرهاد، عاشق بی‌نوا، با چه شوق و خوشی عشق ورزید و در نهایت، جان شیرین‌اش را برای عشقش فدا کرد و از دنیا رفت.

هوش مصنوعی: او برای خود در دنیا یادگاری به جا گذاشت؛ بیستون را با وجود اینکه آن را از خون خویش رنگین کرد و سپس رفت.

هوش مصنوعی: دیشب آن معشوق بی‌رحم فرستاد و با افتادن اشک‌های شوق از آسمان، دامن من را پر از ستاره‌های پروین کرد و سپس رفت.

هوش مصنوعی: قبل از این، ای مسلمان، من دینی داشتم و دلی پر از ایمان، اما حالا آن بت کافر باعث شده که بی‌دل و دین شوم و برود.

هوش مصنوعی: باد صبا که به آرامی می‌وزد، با دقت و توجه به موهای پیچ‌خورده و زیبای او نگاه کرده و سپس به راه خود ادامه می‌دهد، تا دل عاشق را از احوال نزار و دردناک خود با خبر کند.

هوش مصنوعی: افسوس به حال کسی که در دوره کوتاهی از زندگی‌اش زندگی کرده و در این مدت، خود را با رفتارهای زشت و ناپسند در میان مردم رسوا و بی‌اعتبار ساخته و بعد از آن رفته است.

هوش مصنوعی: غزل من را غزال با موی مشکین شنید و پس از شنیدنش به زیبایی‌اش تحسین کرد و رفت.