هوش مصنوعی: شکل و شمایل او همچون ابوالهول، رو به مردم روس، بلای قحطی و گرسنگی را با چهره‌ای شوم به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: هیکل سنگین و بزرگ دیو، قحطی را مانند کابوسی بر دل کشاورزان روس سایه انداخته است.

هوش مصنوعی: این بلا که روسیه را گرفتار کرده، نباید آنقدر سخت و دشوار باشد که انگار دیوی سفید، مانند دیو کیکاوس، بر آن سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: کسی را در کنار رود ولگا تماشا کن که چگونه ناله‌های دردناک ناشی از گرسنگی را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: به مانند جوجه‌ای که به خاطر نبود دانه بی‌جان و نحیف شده، پرنده‌ای به نام تذرو کبک را ببین که با ناز و زیبایی همچون طاووس راه می‌رود.

هوش مصنوعی: کجا اجازه دارد کسی به زردی رود، در حالی که زیبایی و لطف چهره او مانند سرخی گل‌های زیباست، همچون تاجی که بر سر مرغابی زده شده است؟ تماشای کسی با چهره‌ای زرد در مقایسه با این زیبایی ناپسند و نادرست به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: یکی از زندگی به خاطر سختی‌های زیاد خسته شده و از عمرش ناراضی است، و دیگری به دلیل کمبود شدید امکانات و قحطی از زندگی ناامید شده است.

هوش مصنوعی: شخصی تا صبح در انتظار یک دانه نان است و این انتظار، دلش را به چشم‌های گرسنه‌ای که به محصول سنبل نگاه می‌کنند، پیوند می‌دهد.

هوش مصنوعی: اکنون که ملت روس به مشکلات و بحران‌هایی دچار شده است، ای نسل این قوم بزرگ، باید حواسمان به این چالش‌ها باشد.

هوش مصنوعی: با کمک و حمایت از مردم می‌توان به افتخار دست یافت، افرادی که با تمام وجود از زندگی و زمانه خود قدردانی می‌کنند.

هوش مصنوعی: نهر گندم این سرزمین می‌تواند جان صد هزار نفر را از چنگال مرگ نجات دهد.

هوش مصنوعی: فرخی با قلمی پر از درد و اندوه این شعر را بر روی صفحه‌ای که نماد طوفان و آشفتگی است، می‌نویسد و از هزاران افسوس و حسرت سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: جنوب دریای خزر به خاطر اشک‌هایی که از چشمانم ریخته شده، به خاطر ساحل رود نوا، مانند اقیانوس وسیع شده است.