هوش مصنوعی: دل‌های پریشان و خسته به کارگری مشغول شدند و با صدایی سرشار از درد و محبت گفتند: جان من و جان کارگر.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هیچ‌کس نمی‌تواند به راحتی از نیازمندی‌های زندگی رها باشد. حتی شاهان و ثروتمندان هم به نوعی به زحمت و تلاش دیگران نیاز دارند. همه بنا بر شرایط و نیازهای خود به یکدیگر وابسته‌اند، پس در واقع همه ما در یک فضای مشترک از نیاز و وابستگی زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: سرمایه‌دار از سر سفره‌اش کارگر را به خاطر سختی‌ها و ظلم‌هایی که به او می‌کند، می‌رانَد، با اینکه خود او نیز از crumbs آن سفره استفاده می‌کند.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، خواجه در زندگی مرفه و بدون دغدغه خود غرق شده است و فراموش کرده که کارگرانی هستند که با پای برهنه و بدن عریان، سختی‌ها و فقر را تحمل می‌کنند. زندگی او تماماً دنیایی از تجمل و راحتی است و هیچ آگاهی از درد و رنج آن‌ها ندارد.

هوش مصنوعی: اگرچه سخت‌کوشی و تلاش او می‌تواند ثروت‌های زیادی به دست آورد، اما گاهی این ثروت‌ها به سادگی نابود می‌شوند و زحمات او زیر پا گذاشته می‌شود.

هوش مصنوعی: ای کسی که با بزرگ‌منشی و خودبزرگ‌بینی، نباید برای دیگری مشکلاتی به وجود بیاوری. مانند کسی نباش که تنها به فکر خود است و به سختی‌های دیگران توجهی ندارد.

هوش مصنوعی: مبادا که در اثر اشک‌های فراوانی که از چشمانم می‌ریزد، خانه‌ات ویران شود، ای محتشم.

هوش مصنوعی: شاید کاخ باشکوه تو به خاطر خشم و درد کارگران، شعله‌ور شود و بسوزد.

هوش مصنوعی: کیست آن انسان ثروتمند و با بزرگی که همیشه توجهش به دیگران بوده و به حال کسانی که در سختی و مشکل هستند، دلسوزی کرده و رحم می‌آورد؟

هوش مصنوعی: ای دل، جانم را فدای کلبه‌ای کن که سقفی ندارد و متعلق به کشاورز است. من جانم را برای خانه‌ای ویران که متعلق به کارگری است، نثار می‌کنم.